In vogelvlucht door de kledingkast van de afgelopen decennia

Als je – zoals ik – jarenlang met één verzameling bezig geweest bent, dan kom je aparte dingen tegen. Ik verzamelde postale stukken met betrekking tot honingbijen en imkerij. En één zo’n apart verhaal ging over koningin Victoria van Engeland. We praten dus over de negentiende eeuw.

Op haar trouwdag droeg koningin Victoria een krans van sinasappelbloesem in haar haar. Prompt wilde toen iedere bruid sinasappelbloesem in het haar of in het boeket. Nou groeien er in onze contreien verdomd weinig sinasappelbomen. Laat staan, dat ze bloeien als je ze nodig hebt. Je zal maar in de winter trouwen. Daar werd het volgende op gevonden. Er ontstonden fabriekjes, die sinasappelbloesem van bijenwas maakten. En zo had je het hele jaar door de beschikking over de gewenste witte bloemetjes.

Dit verhaal deed me beseffen, dat ik twee oudste zussen had, die ook op deze manier bezig waren toen ze – eind jaren 50 – tegen de huwbare leeftijd aan zaten. Alleen was toen de sinasappelbloesem uit de mode. Mijn zussen telden in de jaren vijftig het aantal orchideeën in een bruidsboeket.

Tegenwoordig kun je bij iedere supermarkt orchideeën kopen. Maar in de jaren vijftig was het een teken van luxe. Als toen een bruid vier orchideeën in haar bruidsboeket had, dan was het een heel duur boeket.

Grace Kellyrol

Neem bijvoorbeeld de Grace Kellyrol. Grace Kelly was een Amerikaanse filmster, die in 1956 trouwde met prins Rainier van Monaco. Mijn zussen waren er helemaal ondersteboven van. En gingen prompt hun haar dragen zoals Grace Kelly: een rol op het achterhoofd. Als je niet genoeg haar had van jezelf, dan kon je bij de kapper een kunstrol kopen waar je je haar omheen draaide. Die rollen zijn nog steeds te koop als Grace Kellyrol.

Na de Grace Kellyrol kwam touperen ineens in de mode. Touperen – hoe zal ik het uitleggen - : als je een platte kop met haar hebt, dan krijg je met touperen ineens een volle bos haar. Dat is nog tot daar aan toe. Maar mijn jongste zus en ik moesten in de keuken dienen als oefenmodel voor mijn oudste zussen. Kreeg je ook nog de complimenten, dat je zulk mooi haar had om te touperen.

Over kleding gesproken. Als je het plaatje zo ziet, zou je zeggen Brabants boerenbont. Maar nee, dit was in de jaren 50 het Brigitte Bardot ruitje. Er werd van alles mee gemaakt. Tot aan badkleding toe. Brigitte Bardot was in de jaren 50 een Frans fotomodel, actrice en zangeres. Naar de zeden van die tijd noemden wij haar een stoeipoes. De jurken, die mijn oudste zussen maakten met het Brigitte Bardot ruitje, waren overigens heel zedig.
Iets anders zou mijn vader niet toegestaan hebben.

Dat Brigitte Bardot ruitje was heel goed te gebruiken voor een petticoat. Dat is een wijd uitstaande rok. Om de rok zo ver te krijgen gebruikte je een heleboel stijfsel. Maar voor het optimale resultaat werden er ook een paar onderrokken onder gedragen.
Ik heb nooit wat begrepen van dat modegefrutsel. Als iets lekker zit, dan wordt het afgedragen. En daarna wordt er iets gekocht wat weer lekker zit.

En toch… en toch zijn er dan ineens van die momenten, dat zelfs de grootste scepticus geraakt wordt door een modeverschijnsel.
Zo kwam een paar jaar geleden voor een familieweekend een neef opdraven met z’n broek half op zijn kont. Zodat je goed kon zien, dat hij een onderbroek van Bjorn Borg aan had. Dus ik vraag aan mijn vrouw of ze in de rand van mijn onderbroeken “Zeeman” wilde borduren. En wat denk je?
Ze had geen tijd voor die onzin.