Jana Vingerhoets

Jan is een zoon van Willem Vingerhoets van de Polkestraat 28 uit Meerveldhoven. Willem was een broer van Jana, die we allemaal goed gekend hebben. Jana en haar broers Jan en Janus woonden in hun boerderij op nummer 26. Naast haar boerderij woonde broer Willem, vader van 10 kinderen, 2 jongens en 8 meisjes.

Bij Jan kwam ik op bezoek voor foto’s van zijn tante Jana en haar boerderij. Omdat in zoveel Hoogstraatverhalen Jana als een bijzondere vrouw werd genoemd, dacht ik, het zou mooi zijn om er wat foto’s van te hebben.

Jan en zijn vrouw tonen foto’s van de Polkestraat en de boerderij van Jana en haar broers. Jan vertelt: “In de zomer staan hier buiten twee miniatuurboerderijen in de tuin, precies nagebouwd zoals het vroeger was. Wij hebben daar zelf nog 29 jaar gewoond, en het is 21 jaar geleden dat we daar weg gingen”. Jan heeft lang in Zeelst gewoond. Hij kent veel mensen uit de Hoogstraat. Ook omdat hij vroeger de post heeft rond gebracht.

Jana, Jan en Janus waren ongetrouwd en hadden kippen voor de eieren en koeien voor de melk. Jana ging op de fiets met melkbussen en eieren en kwam zo bij de mensen aan huis. Je werd er altijd geholpen, op welk uur van de dag ook. Indien nodig ging Jana ‘s avonds nog een paar eieren naar een klant brengen. De Vingerhoetsen hebben hun leven lang hard gewerkt. Ze moesten alles zelf doen: koeien melken, kippen verzorgen, aardappels rooien en de groentetuin verzorgen. Dan waren er nog fruitbomen: appels, kersen, peren, noem maar op.

Daar komen de verhalen van de Hoogstraatjeugd los, over het stelen van appels en peren. ‘s Avonds om 19 uur was de kust veilig, want dan was het Rozenkrans bidden. Ze waren erg vroom, gingen ‘s zondags naar de kerk en Jana ging zelfs in 1953 op bedevaart naar Kevelaer.

De boerderij was een gezellig rommeltje. De wc was buiten. Buiten was wel een put, maar in de stal was een pomp met een loden pijp en daar moesten ze water halen. Ze hadden geen keuken met een aanrecht. In de winter kookte Jana op de plattebuiskachel. Ze aten dikwijls aardappelen met botersaus. Soms zaten de katten op tafel. Janus had in de keuken alles donkerblauw geverfd. Achter de keuken lag de koeienstal. Ze sliepen in een bedstee met deurtjes en een kruisbeeld boven het bed. Voor was een goeikamer, maar daar kwamen ze zelden. De voordeur ging bijna nooit open.

Toen Jana moeilijker met de fiets kon, kwam er een gemotoriseerde driewieler op accu’s. Eén keer was die kapot en is de tractor ervoor gezet. Zo zijn ze de klanten af gegaan.

Toen Jana ouder en zwakker werd, is ze naar Bladel in een tehuis gegaan. Ze had het daar goed naar haar zin; kon anderen nog een beetje helpen en de bloemen water geven. Omdat ze eigenlijk te goed was voor dat tehuis is ze naar Huize Sele gegaan. Ze ging in gezondheid achteruit, mocht geen zout en geen suiker en moest aan de zuurstof. Ze kon moeilijk tegen alleen op een kamertje zitten.

We hebben Jana in herinnering als een hardwerkende boerin, vriendelijk en behulpzaam voor iedereen. Jana met haar rode haar, in haar schort en op klompen, en de broers Jan en Janus met een wilde bos rood haar.

Van de Polkestraat is niets meer over. De boerderijen zijn weg en alleen foto’s herinneren nog aan hoe het toen was. “Toch is het schoon hè, herinneringen ophalen van vruuger!” En met dat afscheidswoord zeg ik houdoe en tot ziens.

Met dank aan Jan en Mien Vingerhoets.

Dit verhaal is een ingekorte versie van een verhaal in het boek De Hoogstraat in de 50-er en 60-er jaren (2013).

Klik hier voor het hele boek