In 1913 werd Geerdina (Diny) Bergman geboren, de middelste van de 9 kinderen van Christiaan Bergman en Anna Maria van de Ven. Een arm gezin, de vader verdiende als sjouwer en grondwerker de kost. Ze heeft haar herinneringen op papier gezet en dochter Marie-José de Ru-van Esch werkt die uit. Hieronder volgt een stukje uit de memoires. In het eerste deel van het verhaal over Jos bleek al, dat hij het niet goed maakte bij de oom en tante waar hij in de kost was.
Een keer kwam hij thuis en tante Tina was zelf ook meegekomen. Er werd gesproken over het ondankbare gedrag van Jos. Tante voerde aan één stuk door het woord. Normaal waren alleen haar wangen rood, maar toen was haar hele gezicht vuurrood. Hoe kon het bestaan dat zo’n jongen die eten kon zoveel hij wilde, zomaar zonder reden steeds weer huilde? Andere kinderen zouden willen dat ze het zo goed hadden! Vader en moeder lieten een stortvloed van verwijten gelaten over zich komen. De verplichtingen van hun grote gezin waren te groot. Moeder liet de woedende tante Tina bedaren en vader spoorde Jos aan niet meer te huilen.
Jos Bergman (bron: collectie Marie-José de Ru-van Esch)
Na een rampzalig verblijf van 1,5 jaar bij de “weldoende” familie werd Jos, na een van zijn zeldzame vrije weekeinden, thuis gehouden. Moeder was ziek. Riek had al een “dienst” waar ze moest werken en verdere hulp in huis was er niet. Nadat moeder was hersteld brak de tijd aan dat Jos weer terug moest naar Gemonde. Het vertrek viel hem deze keer wel heel zwaar. Had hij geweten welke ontvangst tante Tina hem zou geven, dan was hij zeker weggelopen. Als een briesende leeuw kwam ze op hem af. Zomaar een week weg blijven, waar haalde hij het lef vandaan… Had ze hem al die tijd voor niets te eten gegeven…Het was ongehoord….
Ofschoon tante zelf al heel goed van haar woorden kon afkomen, werd ze nog eens bijgestaan door oom. De woede over het wegblijven van Jos die ze de hele week tegen elkaar geuit hadden, kwam als een donderbui over de jongen heen. Het was genoeg, er zouden wel weer voogdijkinderen in huis komen, daar kreeg je tenminste nog voor betaald! Dat Jos nu helemaal geen hap meer door zijn keel kon krijgen was het absolute einde. Hij kon geen goed meer doen. Toen eindelijk de voogdijkinderen arriveerden was Jos zijn lot snel beslist; hij was weer welkom thuis. Omdat hij inmiddels 11 jaar was werd er meteen een baantje voor hem gezocht om wat bij te verdienen voor de huishoudpot.
Lisette Kuijper
bhiczei op 13 november 2018 om 14:04
Wat een treurig verhaal over een hardwerkende jongen, die vanwege de ziekte van zijn moeder thuisbleef en daarna ook nog eens de wind van voren kreeg van zijn tante. Hopelijk is hij, toen hij eindelijk weer thuis mocht komen, toch weer een onderdeel geworden van zijn gezin...
