Tinus van Mijntjes op de achterste bank had bezoek gekregen van een luis. Ze kon van hemzelf zijn of misschien een overloper van anderen. Hij zocht in zijn zakken en vond, tussen een paar kietel-keien en andere privé-bezittingen, een spijker. Hij doopte deze in de inktpot en trok een dikke inktring rond het beestje op de bank.
Het zat gevangen en deed alle moeite om de verloren vrijheid te herwinnen. Telkens stiet het kopke tegen het natte muurtje. Uit protest lichtte het dan zijn achterwerkje wat op en probeerde zijn kansen aan de andere kant, waar het weer dezelfde weerstand tegenkwam. Tinus zorgde wel dat de versperring voldoende vochtig bleef.
“Timmermans!”
Tinus schrok recht.
“Wat is God?”
“Wa blied’oe, mijnheer pastoor?”
“Wat is God!?”
“Da weet ge’man!”
“Zo, weet dat niemand. Hoe staat het dan in de katechismus?”
“Die heb ik vergeten….”
“Heb je vanmorgen ook vergeten te eten?”
“Nee, mijnheer pastoor.”
“Jullie hebben thuis een oude ezel, niet waar?”
Ja, knikte Tinus.
“Zeg dan tegen je vader, dat hij een oude én een jonge ezel heeft.”
“Ja, mijnheer pastoor.”
Tinus was kwaad. Met dat geharrewar over God was zijn circusluis verdwenen. De inkt was opgedroogd en het dierke had kans gezien om uit de arena te ontsnappen.
“En wa ha dieë ezel er nou mee te maken. Zó stom ben ik nie”, mokte de jongen.
“Teun Schepers! Waar staan de voornaamste waarheden van ons geloof in het kort bijeen?”
“In de … de …”
“Ja, komt er nog wat van!?”
“In de… de… Graafsche Krant!”
“Zó – en wat is rundjes geven?”
“Borrels geven op een blaadje”, kwam prompt Teuntjes bescheid. Teuntje was de zoon van een kroegbaas langs het Hei-end. Pastoor verfoeide alle herbergen en de jonge herbergiertjes ondervonden deze afkeer, vaak tot hun nadeel, tijdens de lessen. De kleine theoloog werd dan ook direct naar een hoek van de klas verwezen, waar hij op zijn knieën het einde van de les mocht afwachten.
Het zat gevangen en deed alle moeite om de verloren vrijheid te herwinnen. Telkens stiet het kopke tegen het natte muurtje. Uit protest lichtte het dan zijn achterwerkje wat op en probeerde zijn kansen aan de andere kant, waar het weer dezelfde weerstand tegenkwam. Tinus zorgde wel dat de versperring voldoende vochtig bleef.
