Of het niet gevaarlijk was, dat klimmen in de kap van de Millse molen? “Dat zal wel, maar jongetjes zien het gevaar pas achteraf”, vertelt Pijpers met een lach. En de klauterpartij was de moeite waard. Het uitzicht reikte bij helder weer wel tot minstens 15 kilometer. Je kon vanaf dat hoge punt dan zelfs de uitgestrekte bossen van het Reichswald zien liggen.
Zwerven door de velden
Pijpers kent de molen maar al te goed. In 1941 wordt hij geboren in het huis tegenover de molen. Als één van de weinige jongetjes van z'n leeftijd in zijn straat, levert hem dat een bevoorrechte positie op. “Altijd vrij, en verwend door ouders, buren, dienstboden en knechten. Ik mocht overal alleen naar toe, zwierf door de velden, legde centen op de spoorrail vlak voordat er een trein aan kwam. De munten werden dan uitgewalst tot grote dunnen plakken.”
Een andere geliefde bezigheid is het beklimmen van de molen, wel helemaal tot aan de kap. Eenmaal bovenin moet de jonge Toon daar met zijn zakmes een keer zijn initialen hebben gekerfd. Hij is het helemaal vergeten tot het bezoek aan het Sluis' gemaal. Bij het zien van de letters TP komt de jeugdherinnering weer terug.
Er is nog een ander belangrijk verbindend element tussen Toon Pijpers en de molen. Tijdens de oorlog moet de broer van molenaar Toon Reijnen onderduiken. Hij vindt een veilig heenkomen in bakkerij Pijpers-de Groot, bij de ouders van Toon Pijpers. Zijn vader heeft de bakkerij, zijn moeder de kruidenierswinkel. Pijpers herinnert zich de oorlog als klein manneke vooral als een spannende tijd, nauwelijks angstaanjagend.
Afgebrande schoorsteen
Op deze foto staat ook de schoorsteen van de hulpstoommachine, die later zal worden gesloopt. “Ze hakten vlak boven de grond de bakstenen eruit, sloegen er houten stammetje terug in het gat, daarna en flink vuur te maken, toen de stammetjes te ver verbrand waren stortte de schoorsteen om, een baksteen rolde tegen het muurtje onder de etalageruit van de winkel van mijn moeder”, herinnert Pijpers zich levendig.
Wat resteert, zijn veel mooie verhalen over zijn jeugd. “Ik mocht vaak naar moeke Reijnen, de moeder van de molenaar Jan; kreeg daar dan speciaal voor mij gebakken kersen-pannenkoek. “Herinneringen veranderen met de tijd en goede herinneringen worden steeds beter”, sluit hij af.
