Kerkenpad tussen roggevelden door

Voor een bezoek aan Tante Drieka, een zus van ons moeke op buurtschap Achterste Hoenderbosch, bewandelden we twee smalle zandweggetjes, kerkenpaden. Op het einde van het eerste pad, de Voorste Hoenderbosch was rechts de plaats waar smid Piet Ivits het vuur stookte om de stalen reep te verhitten voor het karrenwiel.

Vervolgens staken we de dwarsweg over, links stond de boerderij van Neul Verstraten. Daar begon het tweede Kerkenpad, slingerend over de met koren ingezaaide akker naar de Achterste Hoenderbosch. Ik genoot vooral wanneer het rogge was, dit graan werd flink hoog, de akker gaf een weids uitzicht, de geur, het ruisen van de halmen en het door de wind golvend graan, als golven op zee; soms zag je een wolkje stuifmeel.

Een smal pad, met de fiets kon je elkaar moeilijk passeren; het werd ieder jaar omgeploegd, met het te belopen werd het weer verhard. Verder gingen we, linksaf voor het familiebezoek, in de wintermaanden namen we ‘s avonds een met petroleum gevulde stallantaarn mee. Rechtdoor liep het Kerkenpad vervolgens naar het buurtschap Weeg en Kooldert; we gebruikten dat in de oorlog om bij de boer het emaillen kannetje met melk te laten vullen.

Sommige kerkenpaden hadden namen zoals Driekskes pèdje, de verbinding tussen het gehucht Zoggel en de Hoenderbosch, liggend op de akker van Driek Geurts van de Maasstraat. (Na het jaarlijks omploegen, i.v.m. het recht van overpad, maakte  Driek het enigszins gèf beloopbaar, Jo Geurts.) Op 15 augustus 1944 liepen we met ons moeke via een kerkenpad vanaf de Zoggelse pad eerst parallel langs de spoorlijnsloot en dan linksaf naar den Hulstheuvel om daar de versiering te bewonderen, aangebracht voor de Neomist Toon van de Elzen. Terugkomend zagen we een donkere lucht van het bombardement op vliegveld Volkel.

En op weg naar òns láánd ‘t Buske, gelegen achter het Retraitehuis, beliepen we eerst ’t Stigje en daarna nog enkele zandpaden. In het dorp het skijt pèdje: vanaf groenteboer Van Gemert aan de Markstraat voerde een smal kronkelig paadje binnendoor naar de kerk, de naam deed daar eer aan. Ook naar Tante Marie in de Vijfhuis maakte we gebruik van zanderige weggetjes. Jaren fietsten mijn broers en ik naar het werk in Erp door de gehuchten De Knip, Duifhuis en Kraanmeer over smalle, onverharde fietspaden.

In de zeventiger jaren zong Wim Sonneveld Het Dorp, over de landelijke veranderingen in Deurne, met de tekstregel "een zandweg tussen koren door, ik was een kind, hoe kon ik weten dat dat voorgoed voorbij zou gaan." De kerkenpaden en korenvelden zijn verdwenen, ik was 23 en legde het in de zestiger jaren vast met enkele afbeeldingen, op weg naar òns Tante Drieka!