Kerstfeest door de jaren heen

De eerste kerstboom bij mij thuis kregen wij vlak na de Tweede Wereldoorlog. Mijn vader had de boom op gekruiste plankjes vastgemaakt. Er was toen nog heel weinig kerstversiering te koop, maar het belangrijkste hadden we: kleine gekleurde kaarsjes. Je moest de kaarsjes in houdertjes aan de takken vastklemmen. Het was heel moeilijk om ze in evenwicht te plaatsen. Maar met het aansteken moesten we wachten tot kerstavond. Mijn oudere broers hadden al verschillende keren één kaarsje aangestoken. ‘Jongens, doe dat nou niet’, zei mijn moeder dan. Maar op kerstavond was het zover en werden alle kaarsjes, met én zonder hulp van mijn ouders aangestoken. De kerstboom was inmiddels kurkdroog en waar mijn moeder bezorgd om was gebeurde, de boom vatte vlam. Mijn vader had hem razendsnel buiten liggen in de sneeuw, met alles erop en eraan. Toen de rust was wedergekeerd ging de avond gewoon door en kwam het konijn van Youp van ‘t Hek aan de beurt.

Mijn eerste reis als zeemanskok was in november. Het zou een reis worden van twee maanden dus de kerstboom ging ook al mee aan boord. Die hadden ze in het koelhuis van het schip neergelegd, tussen de aardappelen en de uien. Toen de boom was gezet zei iemand: ‘het stinkt hier naar uien!’

De mooiste Kerstmissen van mijn leven waren die toen mijn kinderen klein waren, in de zestiger jaren op de flat aan de Baanderherenweg. Ik had als versiering verschillende kerstkransjes in de kerstboom gehangen, goed laag zodat de jongens er makkelijk bij konden. En dan gingen mijn vrouw en ik zitten kijken wat er ging gebeuren. ‘Wat kan het leven toch mooi zijn’, zeiden we dan tegen elkaar.

In die tijd had ik met kerst in het Boxtelse restaurant waar ik als kok werkte Omelette Sibérienne op het menu staan. Voor het serveren van het nagerecht werden de lichten gedoofd in het restaurant. De serveerster kwam met de brandende ijsschaal binnenlopen. Ad, de baas, zou de deur openhouden en de lichtknop bedienen. Ik gaf de mooi brandende schaal aan Nel, de serveerster die er statig het restaurant mee inliep. Plotseling hoorde ik een ijselijke schreeuw. De serveerster gooide de brandende schaal het restaurant in en de gasten zaten stokstijf op hun stoelen. Nel had de schaal niet goed recht gehouden, waardoor de brandende alcoholische drank op haar arm terecht was gekomen. Geheel in paniek had ze de schaal van zich afgegooid... De gevolgen laten zich raden.

Eind jaren zeventig werkte ik op het Stationsplein bij Wim en Mien in Hotel van Boxtel. Zij hadden twee kinderen, Karin en Peter. In ons drukke hotel-restaurant waren de kinderen wel eens teveel. Karin stond al vroeg op een kistje aan de afwas. Peter speelde dan in de bijkeuken. ‘Mama mag ik bij Tante Mina de kerstboom opzetten?’ vroeg hij op een warme, zonnige dag. ‘Jongen het is midden in de zomer, bende nou mal,' antwoordde Mien. Maar na lang zeuren vertrok Peter met de doos kerstballen en de kunstkerstboom naar zijn tante. Wij stonden hem na te kijken, wat was hij gelukkig. De hele middag was hij zoet bij tante Mina. De kerstboom werd opgetuigd, de verlichting ontstoken en de gordijnen gingen dicht. Tegen vijven kwam Peter met de kerstboom weer thuis. ‘Hoe was het bij je tante?’ vroegen wij hem. ‘Zaterdag mag ik weer komen,’ vertelde hij enthousiast, ‘mag ik dan ook de kerststal meenemen?’

Zalig Kerstfeest, Bert Broekman