Eén meter 90 lang maar toch vaak over het hoofd gezien: wielrenner Frans Vos, de man met sterke benen en vlotte babbel. Hij heeft een korte maar indrukwekkende wielerloopbaan. Rijdend en strijdend tegen onder andere Fausto Coppi, en de enige geboren Bosschenaar die de Tour de France rijdt. Als er geen Tweede Wereldoorlog geweest, dan had zijn carrière er heel anders uit gezien.
De Bossche binnenstad kent hij als zijn broekzak: hij is er geboren op 21 februari 1922, heeft gewoond aan het Hinthamereinde en getraind in het Plantsoen langs de zuidelijke stadswal en de straten er omheen. En met resultaat want in 1938 wordt hij clubkampioen in de A-klasse. ‘Het Vosje’ weet het publiek te vermaken door veel aan te vallen, en ook na afloop zich duidelijk te melden. ‘Geen gemakkelijke jongen, maar wel een kleurrijke’, zo tekent Han de Gruiter op in het wielertijdschrift Helden. En eentje die vóór de oorlog menig amateurronde op zijn naam weet te schrijven.
Tijdens de oorlogsjaren vraagt Frans een proflicentie aan, om zo te voorkomen dat hij naar Duitsland moet. Niet veel later duikt hij onder in de Peel, om pas in 1947 weer te gaan fietsen. Aan kracht blijkt het Vosje niets te hebben ingeboet, en onder begeleiding van stadsgenoot/trainingsmaat Gerrit Schulte, schrijft hij de ene na de andere amateurkoers op zijn naam. Ondanks de nodige tegenslag zoals malheur aan zijn fiets weet hij toch telkens vooraan te eindigen.
Taxichauffeur
In 1949 krijgt Frans Vos dan eindelijk een plaats in de WK-amateurploeg van de Nederlandse Wieler Unie. Maar dan blijkt de eerder aangevraagde (maar nooit gebruikte) proflicentie roet in het eten tegooien: met die licentie op zak is deelname aan het amateurkampioenschap uitgesloten. Het Vosje besluit dan zo snel mogelijk prof te worden. Naast zijn werk als taxichauffeur traint hij zo hard mogelijk. Tijdens de Ronde van Nederland in 1950 laat hij zich zien. Rijdt hele einden solo, weet aanvallen af te slaan maar staat er toch vaak in zijn eentje voor: de uiteindelijke vierde plaats beschouwt Vos als een troostprijs.
De echte prijs zit voor Frans Vos in het feit dat hij mee mag doen aan de Tour de France. Zes jonge mannen (waaronder de 19-jarige Woutje Wagtmans) zonder ervaringen in dergelijke grote meerdaagse koersen. ‘Het beloofde niet veel goeds, en dat werd het ook niet’, constateert auteur De Gruiter. “Ik zou maar eens schakelen want we zitten in de Pyreneeën”, tipt een Belse coureur de Bosschenaar. De jonge ploeg valt al snel uiteen. Als één van de laatsten laat ook Vos het afweten. Onder het mom van een zonnesteek, maar er wordt gefluisterd dat hij zich onderweg, zittend tegen een boom, heeft afgevraagd of al zijn inzet wel de moeite waard was in die gehavende ploeg. Hij stapt af, om na afloop in het uitgaansleven van Parijs te stappen. Dat blijkt veel beter te bevallen dan afzien op de fiets. De naam van Frans Vos verdwijnt al snel uit de wielerwereld.
De echte prijs zit voor Frans Vos in het feit dat hij mee mag doen aan de Tour de France. Zes jonge mannen (waaronder de 19-jarige Woutje Wagtmans) zonder ervaringen in dergelijke grote meerdaagse koersen. ‘Het beloofde niet veel goeds, en dat werd het ook niet’, constateert auteur De Gruiter. “Ik zou maar eens schakelen want we zitten in de Pyreneeën”, tipt een Belse coureur de Bosschenaar. De jonge ploeg valt al snel uiteen. Als één van de laatsten laat ook Vos het afweten. Onder het mom van een zonnesteek, maar er wordt gefluisterd dat hij zich onderweg, zittend tegen een boom, heeft afgevraagd of al zijn inzet wel de moeite waard was in die gehavende ploeg. Hij stapt af, om na afloop in het uitgaansleven van Parijs te stappen. Dat blijkt veel beter te bevallen dan afzien op de fiets. De naam van Frans Vos verdwijnt al snel uit de wielerwereld.
