Wapperende manen, een verbeten blik en de bolletjestrui om de schouders. Dat is voor velen Gert-Jan Theunisse. Maar de excentrieke wielrenner uit Berghem, ook bekend als De Blonde Engel, heeft vele gezichten.
De Alpe d’Huez was in de jaren ’80 van ‘ons’. Nederlandse wielrenners wonnen deze rit in de Tour de France opvallend vaak. Theunisse doet het in 1989 voor de laatste keer en op een opvallende manier: na een solo van ruim honderd kilometer, ondertussen cols wegtrappend alsof het heuveltjes zijn.
Rondom Theunisse heeft vaak de geur van doping gehangen. Zelf houdt hij het erop dat hij nu eenmaal meer testosteron aanmaakt dan anderen.
Het levenspad van Theunisse wordt wel eens vergeleken met een berg van de buitencategorie: met hoge pieken en diepe dalen.
Na een dopingaffaire raadt men hem in 1995 aan te stoppen met fietsen, omdat hij een ernstige hartafwijking heeft. Theunisse neemt dat advies serieus en stort zich op het trainen van mountainbiker Bart Brentjens. Het resultaat: Brentjens wordt de eerste Olympisch kampioen in deze sport.
Theunisse gaat verder als ploegleider van een mountainebikegroep en traint ook weer zelf mee. Totdat hij in 1997 tijdens een afdaling vol op een auto klapt, met een dwarslaesie als gevolg. Na vier maanden krijgt Theunisse tegen alle verwachting in weer wat gevoel in zijn benen.
Na maanden revalideren kan hij weer een beetje lopen, maar fietsen gaat hem veel beter af. Zo goed zelfs dat hij in 2000 – met een partiële dwarslaesie - het Europees kampioenschap op de weg wint.
Theunisse is zijn wilde haren letterlijk kwijt als hij aan zijn tweede wielercarrière begint. Van 2002 tot 2005 is hij prof-mountainbiker en rijdt een aantal keren een goed klassement. Als hij daarna ambassadeur van de gehandicaptensport wordt, lijkt het er even op dat Theunisse nooit meer op de trappers zal staan.
Maar inmiddels geeft hij toch weer fietstrainingen op Mallorca.
De Alpe d’Huez was in de jaren ’80 van ‘ons’. Nederlandse wielrenners wonnen deze rit in de Tour de France opvallend vaak. Theunisse doet het in 1989 voor de laatste keer en op een opvallende manier: na een solo van ruim honderd kilometer, ondertussen cols wegtrappend alsof het heuveltjes zijn. 
Na maanden revalideren kan hij weer een beetje lopen, maar fietsen gaat hem veel beter af. Zo goed zelfs dat hij in 2000 – met een partiële dwarslaesie - het Europees kampioenschap op de weg wint. 
