Heel wat hoofden draaien zich om als Gerrit Boeijen (1917-1983) door Oss rijdt. Met zijn goudkleurige Opel cabriolet trekt hij in de vorige eeuw volop aandacht. Is het niet door zijn auto, dan valt hij wel op door zijn gesoigneerde kleding, volgens de laatste mode van Milaan of Parijs. Maar zijn bekendheid dankt hij aan zijn prestaties op de baan, samen met die andere Gerrit – Gerrit Schulte.
De Stad Oss, 25 9 1934 via Stadsarchief Oss
Op zijn veertiende kan hij amper goed fietsen, maar op zijn zestiende is hij Nederlands kampioen: de jonge Gerrit ontwikkelt zich razendsnel. Opgegroeid boven het café van zijn vader aan de Heuvel in Oss. Dankzij zijn vader komt ook de liefde voor het wielrennen, want pa is behalve caféhouder ook voorzitter van Arditi, de wielerclub van Oss.
De snelste
Gerrit zet z'n pasgeboren zoontje op zijn zadel (foto Daan Scholte via Stadsarchief Oss, DSN0442_15320)
Gerrit, de op één na jongste in een gezin van zes, krijgt relatief laat interesse voor de fiets. Maar op maandag 10 september 1934 staat hij in het West-Brabantse Hoogerheide aan de meet, in de categorie tot 25 jaar. En hoewel hij nog geen 17 is, is de jonge Ossenaar veruit de snelste.
Juichende koppen in de kranten. De Provinciale Noordbrabantsche en ’s-Hertogenbossche Courant ziet de geboorte van een nieuwe ster. ‘Zijn stijl is uitstekend en onder goede leiding kan hij een eerste viool gaan spelen in de wielersportwereld’, schrijft de verslaggever.
Geblokte sprinter
Zijn progressie maakt het mogelijk dat hij al op zijn achttiende bij de profs rijdt. Zijn fysieke bouw is ideaal voor de baan: geblokt, met dikke kuiten en stevige armen. Aanvankelijk rijdt hij wedstrijden op de weg maar als Gerrit Schulte hem als koppelgenoot vraagt, legt hij zich toe op de baan. Kleine Gerrit & grote Gerrit winnen zes keer een zesdaagse. Kleine Gerrit is een snelle krachtpatser.
Gerrit, verzorgd in een keuken bij de gootsteen (foto Daan Scholte via Stadsarchief Oss, DSN0193_06187)
Tot ongeveer zijn dertigste, daarna nemen zijn krachten af. Maar zijn charme blijft. Als in 1949 in Duitsland een speelfilm wordt opgenomen, tegen het decor van een zesdaagse, krijgt hij een mooie bijrol in de film Um eine Nasenlänge. Als wielrenner uiteraard.
Edith Piaf
Zijn grandeur draagt hij graag uit, ook als de camera niet draait. Als hij in Parijs moet rijden, weet hij voorafgaand aan de wedstrijd Edith Piaf naast zich te krijgen. Gerrit weet hoe dan ook de spotlights op zich te richten.
Op zijn 36ste stopt hij met wielrennen. Hij neemt afscheid op de betonbaan van Stappershoef aan de Hescheweg. Daar komt, ondanks wat onenigheid in het verleden, ook zijn oude maatje Gerrit Schulte opdraven, met nog wat toppers in zijn kielzog.
Gerrit Boeijen gaat met zijn vrouw een café-restaurant in Heesch beginnen. Een trekpleister voor bekende Nederlanders als Kees Schilperoort, Anton Geesink en Willy Alberti. Als het werk in de horeca te zwaar wordt voor zijn vrouw en het café moet worden verkocht, mist Gerrit zijn podium en de gezelligheid. Steeds vaker zoekt hij zijn heil bij de fles. Nog maar 66 wordt een longontsteking hem op 10 december 1983 te veel.
Begraven onder de naam Boeyen – met een Griekse y – omdat hij dat sjieker vond staan.
