Groot nieuws op 16 juli 1951 als Wim van Est als eerste Nederlander ooit de gele trui in de Tour de France pakt. De dag daarop nog groter nieuws als Van Est zeventig meter diep het ravijn in valt. Het betekent het einde van zijn Tour maar het begin van een lucratieve reclamedeal.
'Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep.' Laten we maar zeggen dat Van Est er na afloop om kon lachen. Maar niet op dat moment dat hij, tijdens de afdaling van de Col d’Aubisque, onderuitgaat en zeventig (!) meter naar beneden stort. Met een ketting van fietsbandjes wordt hij omhoog gehesen. Legendarisch is de foto van Wim van Est, vlak na de val; helemaal in tranen.
Niet vanwege de pijn maar vanwege het feit dat hij als gele truidrager zijn Tour niet kan uitrijden. De Brabander, geboren op 23 maart 1923 in Fijnaart, had wel voorgoed zijn naam in het wielrennen gevestigd.
Fietsende broers
De Locomotief, IJzeren Willem, de Knoest en de Beul van het Heike: bijnamen genoeg voor de man die in 1946 met wielrennen begon. Net zoals zijn broers Piet, Kees, Toon, Leen en Nico. In die naoorlogse jaren is Wim – zoals wel meer inwoners van de grensstreek - actief in de tabakssmokkel. Hij wordt hiervoor een keer in zijn kladden gepakt en moet dan zes maanden de cel in.
Daarna maakt hij meer furore in het wielrennen, met als eerste grote succes het winnen van de klassieker Bordeaux-Parijs in 1950 (een huzarenstuk dat hij in 1952 en 1961 herhaalt). Maar hij gaat vooral de boeken in door in 1951 het geel in de Tour te pakken. Zijn diepe val die hij op miraculeuze wijze overleeft, zorgt voor een goede sponsor: Pontiac springt hier handig op in. Op de Aubisque is later een plaquette geplaatst die verwijst naar zijn val. Zijn verwrongen fiets is nog steeds te zien in het Velorama.
Snackbar in Princenhage
Na zijn val behaalt Van Est nog veel successen door onder meer in 1953 ook als eerste Nederlander een etappe in de Ronde van Italië te winnen en de roze leiderstrui te veroveren. Ook op de baan laat hij zijn sporen na. In 1949 wordt hij - als eerstejaars prof in het Olympisch Stadion in Amsterdam - Nederlands kampioen op het onderdeel achtervolging over 5 kilometer. Het is de eerste van in totaal vier Nederlandse titels op de achtervolging bij de profs voor Wim van Est. Hij wint daarna ook immers nog in 1952, 1953 en 1955. In 1956 en 1957 verovert hij ook de Nederlandse titel op de weg. Na zijn wielercarrière heeft Wim van Est enkele jaren een snackbar in Princenhage.
Begin 2000 loste Sint Willebrord, decennialang de woonplaats van Van Est, een veertig jaar oude belofte in: nadat hij in 1961 voor de derde keer Bordeaux-Parijs wint, belooft burgemeester Alberts hem te eren met een straatnaam. Enkele jaren na zijn dood verschijnt er ook een reliëf met zijn afbeelding. Helmuth Dekkers bracht ze in beeld:
