Dat was nogal een statement, in het Eindhovensch Dagblad: “Budel beschikt over een magnifieke wielerbaan, welke de Eindhovensche pistes in vele opzichten overtreft. Ook de accommodatie is beter. Werkelijk! Men zou hier een dergelijke baan benijden.” (26-06-1933).
Nou goed, op dat moment moest in Eindhoven de beste tijd nog komen. Misschien was de verslaggever vooral te spreken over de dorpse rust en het Budels Bier in het café. De baan is er niet meer, maar een etablissement aan de Maarheezerweg 9 heet nog steeds De Wielerbaan.
Wielerclub De Grensstrijders is in 1932 opgericht. Vóór die tijd zijn er ook gras- of zandbanen geweest, mogelijk al in 1912. Profwielrenner Frans van den Broek (1914-2006), een pedaleur de charme die vooral furore maakte in Eindhoven, kwam oorspronkelijk uit Budel. Hij won op 21 mei 1933 de openingswedstrijd met zijn koppelgenoot Duffhuis, die door een val niet verder kon. Waarop Van den Broek in zijn eentje de race over 80 kilometer afmaakte.
De baan met plaats voor 4000 toeschouwers lag aan de toenmalige Rijksweg achter de houtzagerij van de gebroeders Meusen, die de klus samen met een aantal werklozen uit het dorp klaarden. Ze namen de Hoensbroekse baan als voorbeeld. Blijkbaar viel Budel op dat moment onder de Limburgse afdeling van de NWU, de consul (J. Darmstadt) die de baan keurde kwam uit Roermond.
In februari 1934 werd een tribune verwoest door een hevige storm. De schade (duizend gulden) werd niet door verzekering gedekt. Desondanks werd het seizoen geopend met een ambitieus programma: Pijnenburg kwam, zag en overwon.
Zinkfabriek
Vanaf 1935 deed de vereniging zelf de exploitatie en waren er vooral amateurwedstrijden. Het was een grimmig jaar, vanwege de aanhoudende stakingen in de grote zinkfabriek, die dreigde te sluiten, trouwens een historie op zich. Er werd een benefietwedstrijd gehouden voor de stakers.
In 1936 ging het slecht, een koppelkoers met toprenners Pellenaars en Braspennincx werd afgelast omdat er maar 150 toeschouwers kwamen. De laatste meldingen komen uit 1937, toen er nog vrij laat aan het seizoen begonnen werd, maar na dat jaar bleef het stil.
In de oorlog werd de baan wel genoemd in verband met te houden wedstrijden, maar er zijn geen verslagen. Die duiken pas weer incidenteel op in 1946 en 1948, met een nieuwe directeur die ook de Oirsbeekse baan wilde vlottrekken met stayerswedstrijden.
Het hield geen stand. We weten niet precies wanneer hij echt is weggehaald. Er zijn nog wat foto’s van motorrijders op de kapotte baan vol scheuren. Nu is er een speelweide met voetbalterreintje. De houtzagerij van Sjef Meusen zou later verbouwd zijn tot het huidige café De Wielerbaan. Volgens één bron is het café later bestierd door de familie van Frans van den Broek, onbekend is vanaf wanneer en hoe lang dan. In het huidige café hangt nog een luchtfoto van de baan.
Periode: 1933-1949 | Materiaal: Beton | Lengte: 166,67 meter
Wielerclub De Grensstrijders is in 1932 opgericht. Vóór die tijd zijn er ook gras- of zandbanen geweest, mogelijk al in 1912. Profwielrenner Frans van den Broek (1914-2006), een pedaleur de charme die vooral furore maakte in Eindhoven, kwam oorspronkelijk uit Budel. Hij won op 21 mei 1933 de openingswedstrijd met zijn koppelgenoot Duffhuis, die door een val niet verder kon. Waarop Van den Broek in zijn eentje de race over 80 kilometer afmaakte.
Het hield geen stand. We weten niet precies wanneer hij echt is weggehaald. Er zijn nog wat foto’s van motorrijders op de kapotte baan vol scheuren. Nu is er een speelweide met voetbalterreintje. De houtzagerij van Sjef Meusen zou later verbouwd zijn tot het huidige café De Wielerbaan. Volgens één bron is het café later bestierd door de familie van Frans van den Broek, onbekend is vanaf wanneer en hoe lang dan. In het huidige café hangt nog een luchtfoto van de baan.
