Laatste strohalm

In het bovenste gedeelte eisen de voogden van enkele minderjarige kinderen in het jaar 1657, dat een huurder zijn achterstallige huur van 30 carolusguldens betaalt.

In het onderste gedeelte staat vermeld, dat deze voogden met de kinderen, met medeweten van de schepenen, een week later de achterstallige huur bij de schuldenaar is gaan ophalen.

Erg bijzonder aan dit document is een bosje stro, dat met een kopspeld aan het papier is vastgehecht.

Vermoedelijk is het een ineen gevouwen strohalm. Een toevoeging aan een document die vrijwel nooit voorkomt. Het document heeft aanvankelijk waarschijnlijk als een kladversie (concept) dienst gedaan. Omdat de eisers zelf het initiatief namen om de achterstallige huurpenningen alsnog te gaan innen, is het niet in enig protocol geregistreerd. Ondanks dat waren schepenen wel op de hoogte van het eigen initiatief van de voogden.

In de schepenprotocollen kan je met enige regelmaat de term “halmelinge” of “helmelinge” tegenkomen (soms ook zonder “e” aan het eind). Meest van tijd komt deze term voor bij overeenkomsten van koop en verkoop van onroerend goed. Het was een oude gewoonte, dat een verkoper bij het vertijen (overdragen) van het goed aan de koper ervan een strohalm overhandigde.

Met deze symbolische handeling werd getoond, dat de verkoper afstand deed van zijn goed en de rechten daarop. Bij dít document vond iets dergelijks plaats. De voogden hadden de achterstallige huurpenningen van de huurder ontvangen en dus was er geen verdere grond meer om de gestelde eis te handhaven. Zij trokken de eis dus in en ten bewijze daarvan gaven zij aan de schepenen of de secretaris een strohalm. Daarmee toonden zij aan afstand te doen van de eerder gestelde eis.

De secretaris heeft daarop deze strohalm, als bewijsstuk van het afstand doen, aan het betreffende document vastgehecht. Deze strohalm zit dus nu al meer dan 350 jaar aan dit document vast en is nog steeds in goede conditie.