De hele operatie was bedoeld om een einde te maken aan wat de protestantse overheid “toverij” noemde: bedevaarten en wonderbare genezingen die zich voltrokken rond het opgebaarde lijk van de Heilige Non van Oirschot.
Haar stoffelijk overschot lag inmiddels al vijf jaar lang in de kloosterkapel tentoongesteld, zonder dat er van enige vorm van bederf sprake was.
Wat er wél gebeurd was, was dat twee maanden na het overlijden van de kloosterzuster haar lijk aanzienlijke hoeveelheden olieachtige vloeistof begon af te scheiden. Olie die werd gebruikt om de godslamp te branden, maar die ook diende om wonderbaarlijke genezingen te bewerkstelligen.
Toen zelfs de koning van Frankrijk, Lodewijk XIV, om wat “heilige olie” ten behoeve van zijn zieke dochter vroeg, was dat de druppel die de emmer bij het wereldlijk gezag, de Staten-Generaal, deed overlopen.
En zo verhuisde dus met veel machtsvertoon het lichaam van Maria Margaretha van Valckenisse (of Maria Margaretha der Engelen, zoals haar kloosternaam luidde) naar de Sint-Jan. Maar hoe was zij eigenlijk in Oirschot terechtgekomen?
Maria Margaretha was op 26 mei 1605 geboren als dochter van de Antwerpse stadssecretaris Philips van Valckenisse. In 1624 trad zij in bij de Ongeschoeide Karmelietessen in Antwerpen. Daar onderscheidde zij zich al door haar intense navolging van het lijden van Christus en bezorgde haar extreme versterving haar een reputatie van heiligheid.
In 1644 werd zij uitverkoren om met twee medezusters in Oirschot een nieuw karmelietessenklooster op te zetten, met nota bene toestemming van stadhouder Frederik Hendrik. En ook in Oirschot groeide Maria Margaretha's reputatie van heiligheid. Zij kreeg voorspellende dromen, kon op twee plaatsen tegelijk zijn (bilocatie), was in staat gewetensgeheimen van derden te doorgronden en zou in 1654 de stigmata (wonden op haar lichaam, op dezelfde plaatsen als op het lichaam van Christus) hebben ontvangen.
Maria Margaretha der Engelen stierf op 5 februari 1658, waarna haar lichaam werd opgebaard in de kloosterkapel, totdat het daar dus na bijna vijfeneenhalf jaar zou worden weggehaald.
De begrafenis van het lichaam van de Heilige Non maakte een einde aan de bedevaarten naar Oirschot. Maar de verering en nagedachtenis bleef, ook in Oirschot en omgeving. Rond 1800 noemde Stephanus Hanewinckel haar nog steeds in zijn Reize in de Majorij en zelfs tot diep in de twintigste eeuw werd er een lied over haar gezongen dat in 1763 voor het eerst uit de mondelinge overlevering is opgetekend. Sinds 1812 waren er bovendien weer relieken van de Heilige Non in Oirschot aanwezig.
Lees de uitgebreide biografie van Maria Margaretha door Marc Wingens op Thuis in Brabant.
