1942: Heel goed weet ik nog dat ik, aan de hand van mijn vader, als kleuter over de Maas heb gelopen, een wonderlijke ervaring. Mijn handje lag diep geborgen en veilig in zijn grote hand. Woorden had ik nauwelijks, zo diep was de beleving van het lopen op dat wijde, grijs-witte ‘land’. Geen water meer, geen boten, maar een ruimte die krioelde van mensen, luidruchtig en vrolijk, met mutsen tot ver over de oren. Ik kon het niet bevatten. De Maas leek wel een sprookje.
De kou drong door mijn wantjes heen. Vreemd vond ik het dat het water zo schots en scheef was vastgevroren, als dode golfjes. Het liep ook ongemakkelijk. Midden op de Maas was het gladder, daar werd geschaatst. Voorzichtig schuifelden we verder, mijn vader op klompen, ik op gladde schoentjes. Papa groette nu eens dorpsgenoten, en praatte dan weer tegen mij. Ik voelde me klein en groot tegelijk in dat nieuwgeboren land.
1947: Wij hadden een roeiboot. Op een zondag verraste papa ons met het voorstel om naar de stuw in Sambeek te roeien. Vier of vijf van mijn broertjes en zusjes mochten mee. Moeke maande ons tot voorzichtigheid. Niemand kon zwemmen, ook papa niet. Naast boterhammen en zelfgemaakt bessensap kregen we veel strenge instructies mee. Nee, we mochten niet over de rand hangen, hooguit een hand in het water steken, niet te ver. Een beetje angstig was ik wel. Soms kwamen er schepen langs, die golven maakten. Dan moest onze roeiboot op de juiste manier ten opzichte van de golven liggen. Omhoog, omlaag, zo golfden we mee, omhoog, omlaag. Papa vertelde welke plaatsen we passeerden: Vierlingsbeek, Groeningen, Vortum-Mullum en ten slotte was daar de Sambeekse stuw. Op de terugweg zouden we stroomopwaarts moeten, pittig werk, maar papa riep uit de verte naar een schipper of hij ons niet op sleeptouw wilde nemen, en warempel, dat deed hij. Een touw werd uitgegooid en wij lieten ons trekken. Het was een waar avontuur waarbij ik even stil werd als die keer op het ijs.
1977: Een stap verder in de tijd. Met mijn gezin bezocht ik mijn ouders. Zij woonden in een hooggelegen bungalow met uitzicht op de Maas en op de verpachte wei. Papa had er een geïmproviseerde bank getimmerd, zelfs met een afdakje erboven. Hij zat daar vaak zomaar te kijken naar dat stromende water en de voorbijvarende schepen. Onze kinderen speelden eindeloos met de kiezelstenen, of zaten naast opa op de bank, kijkend, en luisterend naar wat hij vertelde over de zwaar geladen schepen die diep in het water lagen, en over de boten die hun lading al kwijt waren. De kinderen onthielden de bootnamen en zwaaiden naar de schippers, keken naar de vlaggen.
2011: Nu, meegegolfd met de Maas, ben ik oma. Oma van de Maas, zeggen de kleinkinderen.
