Het was al sowieso een molen met een bijzondere geschiedenis. Wieken zaten er niet meer aan. Die waren "door de vang geslagen". Dat wil zeggen dat de wind niet goed staat en de molen andersom gaat draaien. Dan gaat alles kapot.
Hoewel ook het verhaal gaat dat de wieken eraf zijn gehaald, omdat er bijna een kind van de familie Coppens door zou zijn geraakt. Eén ding is zeker: de wieken waren weg. Er werd een vierkante loods aan de molen gebouwd en een elektromotor zorgde ervoor dat wel kon worden gemalen. Een steen in de loods herinnert nog aan het bouwjaar: 1936.
In de oorlog diende het gebouw als kerk en was de ouderlijke slaapkamer voor de helft gewijd omdat daar de sacristie was. Na de oorlog werd de molen verkocht aan een zekere Van Ek. Nadat die daar jarenlang molenaar was geweest, werd de molen weer verkocht. Dit keer aan een dumphandelaar.
"Vijf ton legerschoenen en geen één paar dat compleet was. Tenten, kleding, bokshandschoenen, noem maar op: het lag allemaal in de molen", vertelt Wout van Mensvoort. Toen hij op een mistige vrijdagavond in 1978 of ’79 terugkwam van zijn kersverse verkering lagen er opeens allemaal brandslangen bij zijn ouderlijk huis. "Ik dacht eerst dat het ons huis in brand stond, maar het was er achter: de molen."
Corry Witlox die er als kind woonde, vertelt: "Toen ik zag dat de molen brandde, heb ik staan huilen als een klein kind." Haar zus beaamt: "Je thuis was weg." Volgens Wout hebben ze nog wel anderhalve dag moeten nablussen. "Alle jeugd liep opeens met een legerradiootje. Hadden ze nog snel weg kunnen halen. Toen mijn vader te horen kreeg dat die grond zou worden verkocht aan een autohandelaar, is hij zelf eens gaan praten. Binnen de kortste keren had ie het gekocht. Onder de voorwaarde dat ik zelf een bouwvergunning zou regelen, mocht ik er zelf gaan bouwen. En daar woon ik nu nog."
Als reactie op deze herinneringen komt deze aanvulling binnen:
Marlou schrijft veel over een tijd lang nadat de 1e is verbrand. Doordat een storm grip kreeg op de wieken (dan is er geen houden meer aan) en de molenaar zag met Lede ogen dat de wieken afbraken als waren het luciferhoutjes. Aldus zo werd verteld door mijn opa Jan Toelen.
Opgegroeid in het molenhuis aan de Loverensestraat- waar de 1e molen is afgebrand, een 2e werd gebouwd aan de Lambertusstraat.
Welke de familie Coppens kochten en deze familie hebben de molen ontmanteld (in delen verkocht) en op industriële wijze gaan malen. De voormalig eigenaar Martinus Toelen vond dat maar niks. Heeft er altijd spijt van gehad de molen te verkopen. Toen later de oudste zoon Jan na gediend te hebben op het secretariaat van de burgemeester in Haaren (zijn zus was met de burgemeester getrouwd) wilde Jan toch molenaar worden, en heeft Martinus Toelen de molen opgekocht in St.Michielsgestel (Den Dungense molen: De Pelikaan).
De Pelikaan is opgebouwd met het interieur van een molen uit Heeswijk-Dinther. Zo werd de koningsspil met een 'lange Jan' getrokken door een paard gesleept vanaf het kanaal door de spurkstraat. Ongelofelijk hoe men in die tijd zulke zware eikenhout spil van 12 meter lang hebben weten te plaatsten.
Kunstzinnig vakwerk!
Meer over de geschiedenis van molens in Cromvoirt vind je via de molendatabase.
