Net als in Zeeland en de Zuid-Hollandse eilanden richtte de watersnood van 1953 ook in West-Brabant enorme schade aan. Er verdronken hier 6.690 koeien, paarden, varkens, schapen en geiten.
Daarnaast werden 469 huizen en 90 boerderijen totaal verwoest en raakten 917 huizen en 180 boerderijen zwaar beschadigd. Half maart 1953 stond nog bijna 7.000 hectare bouwland onder (zout) water, met als resultaat dat zo’n 7.000 Brabanders toen nog steeds geëvacueerd waren. Zij verbleven merendeels in het drooggebleven gedeelte van Brabant.
Er kon toen veel, want ook kleinbehuisde gezinnen waren bereid plaats te maken voor hun minder gelukkige provinciegenoten. In menig bed met ruimte voor normaal twee of drie kinderen sliepen er nu vier of zes.….met de voeten naar elkaar toe.
Brabant ving ook Zeeuwen uit het rampgebied op, al leidde dat ook wel eens tot diepe cultuurconflicten. Vooral strenge protestanten hadden moeite met het leefpatroon in de katholieke Brabantse dorpen. Een vrouw uit Anna Jacobapolder was ondergebracht bij een gezin in Etten-Leur. Zij vertelde achteraf:
“Op zondag stond daar altijd de radio aan met sportwedstrijden. Dat waren ze bij ons helemaal niet gewend. Na een tijdje zag je dat allerlei mensen van Sint-Philipsland ’s zondagsmiddags maar een eind gingen wandelen. Dat waren ze thuis ook wel niet gewend, want op zondag behoorde je in de kerk of thuis te zitten, maar dat deden ze toch liever dan de hele middag naar de voetbal te luisteren.”
Gebaseerd op: Kees Slager, “Vergeten rampgebied. De watersnoodramp in West-Brabant.” In: Brabants Heem 54 (2002), p.129-141.
Daarnaast werden 469 huizen en 90 boerderijen totaal verwoest en raakten 917 huizen en 180 boerderijen zwaar beschadigd. Half maart 1953 stond nog bijna 7.000 hectare bouwland onder (zout) water, met als resultaat dat zo’n 7.000 Brabanders toen nog steeds geëvacueerd waren. Zij verbleven merendeels in het drooggebleven gedeelte van Brabant.
Brabant ving ook Zeeuwen uit het rampgebied op, al leidde dat ook wel eens tot diepe cultuurconflicten. Vooral strenge protestanten hadden moeite met het leefpatroon in de katholieke Brabantse dorpen. Een vrouw uit Anna Jacobapolder was ondergebracht bij een gezin in Etten-Leur. Zij vertelde achteraf:
