Toen mijn jongste zus geboren werd was ik vier. Vanaf dat moment, zo vertelde mijn moeder mij later, vond ik mezelf plotseling groot genoeg om voortaan met vader mee “het veld in te gaan”. Ik heb dus al jong de kunst van het boeren afgekeken van mijn vader.
Ongetwijfeld heb ik hem duizenden malen naar het waarom der dingen gevraagd. Zijn geduld werd zo zwaar op de proef gesteld, zo zei mijn moeder, dat hij mij telkens een dubbeltje bood als ik mijn klep dicht hield. Daar had ik een slaatje uit moeten slaan, maar ik had toen nog geen weet van de goudprijs of bitcoins om mijn dubbeltjes in te investeren.(**)
In ’n katholiek dus vaak kinderrijk gezin was het de norm dat iedereen naar vermogen in het gezin hielp bij de veelsoortige werkzaamheden. Er moest gemolken worden, aardappelen gepoot, geschoffeld en geraapt, pisknollen [knolrapen. Red.] geplukt, rogge gebonden, binnen gehaald en gedorst enz. Dat werd toen niet gezien als kinderarbeid. Of ik daar onder geleden heb? Welnee! Dat was gewoon onze werkelijkheid. Er was wel passief verzet – een veel beproefde methode was op het juiste moment onzichtbaar zijn - maar dat haalde verdomd weinig uit.
In de komende afleveringen probeer ik enkele van mijn agriculturele kwaliteiten weer te geven, zoals ik die beleefd heb. Het zijn dus gekleurde observaties die in de loop der jaren ook nog met mijn geheugen gespeeld kunnen hebben.
Meer verhalen van Cor Dekkers over het leven op de boerderij? Klik hier
Opmerkingen
(*) De titel komt uit De Brabantse Spreekwoorden, levenswerk van het echtpaar Mandos & Mandos, die een groot deel van hun leven besteed hebben om in geheel Noord Brabant oude gezegdes en spreekwoorden op te tekenen uit de mond van de mensen die hun dialect nog goed beheersten. Dit magnifieke boek is gratis in te zien op internet of te downloaden van Project1 (cubra.nl).
(**) Die dubbeltjes hebben later, toen ik zelf kinderen had, weer een nuttige rol gespeeld. Toen we eens in de Dordogne in onze tent kampeerden, donderde en bliksemde het zo verschrikkelijk, dat onze oudste zoon niet meer te kalmeren was. Totdat mijn vrouw het lumineuze idee opvatte om hem voor elke bliksem die hij telde een dubbeltje te beloven. Perfecte therapie. Kost wat maar dan heb je ook wat.
Cor, hoe vonden het je ouders dat je het 'semenarie' verliet ?
Thuis vertrokken 2 gezinsleden naar het Missiehuis op het moment dat zij geld binnen brachten.
Thuis hadden we een lap grond naast dat van jullie,`bij dat bos, en in mijn kinderjaren bewerkte en altijd lopend bezochten. Ons Moeke heeft je Vader eens gevraagd dit te kopen, waarop je Vader zei: 'Ik heb al genoeg kwaaie grond.'
En kinderarbeid? Het was normaal dat de kinderen mee hielpen. Het was bezoek aan kerk en school en thuis werken en hierdoor stront verlegen.
Louis van den Brekel
zei op 8 januari 2021 om 13:01
Het is geen dikke vrouw, maar een pronte vrouw !!
Cor Dekkers
zei op 10 januari 2021 om 13:58
Mandos&Mandos hebben het over een dikke vrouw. Ik heb het seminarie niet verlaten: ik werd verwijderd. Zie een ander drietal verhaaltjes van mijn hand. Mijn ouders namen het zoals het kwam.
Rini Pijnappels
zei op 22 januari 2021 om 22:21
De hier genoemde pisknollen zijn zeker geen knolraap , het zijn wat ze tegenwoordig meiknolletjes noemen, bij ons werd het ook groenvoer genoemd,
Rini Pijnappels
zei op 23 januari 2021 om 19:23
sorry foutje mijnerzijds. ik had de verkeerde voor namelijk koolraap.
In ’n katholiek dus vaak kinderrijk gezin was het de norm dat iedereen naar vermogen in het gezin hielp bij de veelsoortige werkzaamheden. Er moest gemolken worden, aardappelen gepoot, geschoffeld en geraapt, pisknollen [knolrapen. Red.] geplukt, rogge gebonden, binnen gehaald en gedorst enz. Dat werd toen niet gezien als kinderarbeid. Of ik daar onder geleden heb? Welnee! Dat was gewoon onze werkelijkheid. Er was wel passief verzet – een veel beproefde methode was op het juiste moment onzichtbaar zijn - maar dat haalde verdomd weinig uit.
In de komende afleveringen probeer ik enkele van mijn agriculturele kwaliteiten weer te geven, zoals ik die beleefd heb. Het zijn dus gekleurde observaties die in de loop der jaren ook nog met mijn geheugen gespeeld kunnen hebben.
