Ongeval op Huize Assisië

Vele jaren later kwam deze bisschop er het vormsel toedienen en vroeg aan de overste, of George er nog werkte en of hij de tafel nog een keer voor hem mocht dienen. Zeker, dat was helemaal geen probleem.

Op de dag van het vormsel was er gesteggel en onenigheid onder de broeders in de keuken, wie of er de bisschop zou bedienen aan tafel. Juist op die dag meldde mijn vader zich aan als bediende. Dat hadden ze niet verwacht…. een verpleger!

Het werd voor hem een hele zware dag, toen hij te horen kreeg dat de lift zojuist was vastgelopen. Toeval? Nu moest hij al het eten alleen met de hand naar boven brengen via de trap. Het werd een mooi verzorgd en gezellig etentje, daarom bedankten de bisschop en de overste hem voor het heerlijke eten en vroegen of hij deze woorden ook aan de keuken over wilde brengen!

De maaltijd was voorbij en het afruimen kon beginnen. Met een grote stapel borden onder zijn kin ging hij de kamer uit de gang op waar ineens… het licht uitging. Toeval? Doordat er nog een beetje licht van onder de trap op naar boven scheen vond hij de eerste trede en ging naar beneden. Omdat voor hem het een onbekende trap was miste hij een trede bij de draai. Bij het naar beneden schuiven kreeg mijn vader negen treden in zijn nek en tegen zijn hoofd. Hij was trots dat er niet een bord stuk was. De broeders die hem zagen liggen brachten hem naar de ziekenzaal.

‘s Zaterdags werd hij met spoed  overgebracht naar het ziekenhuis, waar hij in het bijzijn van mijn moeder de ziekenzalving kreeg en werd bediend. Op zondagmorgen reed ik op een geleende fiets naar mijn vader omdat mijn moeder voor de middag niet kon, zij moest zorgen voor het eten. Ik trof hem biddend in zijn kerkboek en hij zei dat hij blij was dat hij mij zag, want hij voelde dat hij niet meer lang zou leven, hij had zo’n hoofdpijn!

Hij vroeg aan mij of ik een deel van zijn zorgen van hem over wilde nemen en goed voor de kinderen en moeder zou zorgen als hij gestorven was! Even later boog hij zijn hoofd en stierf hij, 10u 40 op 23 april 1953, op 51-jarige leeftijd.

Ik was toen 15 jaar en gelijk kostwinner…

Een begrafenisverzekering hadden we toen nog niet. Daarom verzorgde de buurt de begrafenis. Dit was burenplicht! Dit stond toen ook in de CAO, dat de naaste buren links als rechts hier de nodige uren voor vrij kregen. Dit voor het plaatsen van het strooike op de sterfdag, het aanzeggen in de buurt dat er iemand overleden was en wanneer, waar en hoe laat de dienst plaats vond en waar, en hoe laat en waar er drie dagen `s avonds de rozenkrans gebeden werd!

Op de dag van de begrafenis werd door de buurt de overledene gedragen vanuit het huis naar kerk en graf. Als waardering kreeg men twee sigaren en soms, als het eraan zat, een borrel. Maar die laatste was niet verplicht.

Het strooike werd gehaald bij het lijkenhuisje op het kerkhof en werd voor het huis zodanig geplaatst dat men als vreemde kon zien of er een man of vrouw gestorven was.  Bij een man kwam het doodshoofd (zoals op de foto) boven het strooike uit en bij een vrouw zakte het hoofd halverwege naar beneden.

Was het een kindje, dan was het strooike opgebouwd uit een gebonden strobundel met aan weerskanten 5 staande stenen versierd met een slingertje van papier!

Dit verhaal is aangevuld op 22 juni 2021. Redactie.