Op 6 december was de slaapkamer van vader en moeke “de schatkamer van de Sint”. De geschenktafel was afgedekt met een beddenlaken. Ooit stond naast de tafel een groot hobbelpaard, dat was echt een verassing. In de oktobermaand werden we iedere avond voor een bezoek aan het Lof ‘lekker gemaakt’ door de verleidende etalages en dan moest november nog kómen.
Sinterklaas in persoon heb ik thuis nooit gezien, wel enkele Zwarte Pieten. Daarin herkende ik de kameraden van mijn broers. Voor het bezoek al bang gemaakt door gebons op de gesloten vensters en gerammel met stalen kettingen. De klomp met wortelen en hooi vonden we de volgende morgen leeg terug en het voedsel, dat lag op stal bij de geit of het varken.
D’n Auwe Bòn (Boonaerts) kwam eens speculaas bakken in de oven van het houtgestookte fornuis, dat was niet helemaal gelukt. Op de avonden voor Sinterklaas waren de ramen van het werkhuis afgedekt tijdens het maken van speelgoed voor ons én voor diverse klanten van poppen- en kruiwagentjes.
Op 5 december gingen we in volle verwachting naar bed, gingen de volgende dag in alle vroegte snel naar de kerk, waarna we gezamenlijk knielden voor het morgengebed. Het brood vergaten we voor even. Dan op naar de slaapkamer en vervolgens deelde Moeke langzaam de “cadeautjes” uit aan iedereen. Vader en de broers genoten stil mee.
De nodige kledingstukken en het speelgoed waren van eigen fabricaat, de verf was meestal nog niet droog. In 1947 stond er een 70 cm hoog hobbelpaard, voorzien van een prachtige staart, voetsteunen en handgrepen. Op de rug was plaats voor twee. Op de foto is het bezet door de vier jongsten, ik zit zelf op de vuurstoof. Uren hebben we samen zingend genoten, meestal kerkliedjes.
Een andere keer was er een step, door broer Toon gemaakt van een fietsframe en voorzien van houten wielen, of een locomotief. Een brandende briket zorgde voor een rokende schoorsteen. Moeke en de familie Lammers uit de buurt, zeer sociaal ingesteld, breiden voor het grote gezin ieder jaar weer kledingstukken, een paar wanten, bivakmuts, das of een trui.
Voor iedereen een appel waarin een vierkante stuiver gestoken was, enkele taai taai mènnekes, speculaas, schuimkes en suikerbeestjes. Een verlanglijstje kenden we niet, het was altijd een verrassing en we waren daarmee tevreden.
Enkele jaren geleden vonden we in de nok van de werkhuiszolder een door vader gemaakte staf met vergulde krul. Verder een mijter, gemaakt van een spijkerzak, óók dat was een verassing! Het paard staat nu tijdens de presentatie van het karren maken op de “Paardenparkeerplaats”, de leidsels bevestigd aan de ring in de muur, zoals vroeger het paard van de klant. De foto van het bemande hobbelpaard sierde dit jaar een wand tijdens de expositie Grote Gezinnen XXL in Het Noordbrabants Museum.
Het Sinterklaasfeest eindigde altijd op dezelfde manier: door de opgehoopte spanning van de maanden ervoor en omdat het eind van deze fijne lange dag gekomen was, rolden de tranen bij het naar bed gaan. En we keken maar uit naar Kerstmis.
Als Sint ging mijn Zwager bij zijn moeder op bezoek, ook zijn kinderen waren daar.
Hij liet de kinderen bij zich komen met: “Kom eens Ties, hoe heet jij” ?
M. van Iersel
zei op 30 november 2015 om 14:57
Mijn kameraad Gerard was Sinterklaas bij zijn kleine zusje van twee, en ik was Zwarte Piet, toen we weggingen zij het zusje dag Gejardje.
Rini de Groot.
zei op 30 november 2015 om 16:19
M. dat was dan uit een kindermond van twee.
Maar ook Sinterklaas deed er naast;
Mijn zwager kwam als Goed Heilig man bij zijn kinderen
op bezoek en vroeg aan zijn zoontje; Thies, hoe heet jij?
Cor van den Broek. (Bruukske)
zei op 23 december 2016 om 11:11
Ons vaoder zei vroeger vaak: "As ge mi oewe èèremoei ginne raod wit, dan bende 't nie wèrd dè ge 'm hed."
Dit getuigde ook in zijn vindingrijkheid met Sinterklaas.
Mijn oudste broer kreeg op 6 december een groen kruiwagentje, daarmee hielp hij vader op het land. Maar zoals kinderen zijn, na een half jaar is de lol er wel af. En in de oktobermaand was het kreugentje verdwenen. Tot Sinterklaas, toen kreeg mijn op een na oudste broer een rood kreugentje. En 'n paar jaar later kreeg ik een blauw kreugentje. Mijn oudste broer wist wel dat het om het zelfde kreugentje ging want, vertelde hij later er zat een deuk in die hij erin gereden had.
Later toen we niet meer in de goedheiligman geloofden, Breiden ons moeke elke avond geitenwollen sokken, die we dan met Sinterklaas kregen.
Daar was ik toen niet zo blij mee maar nu, meer dan 50 jaar later, doe ik met veel liefde voor moeder, met koud weer de sokken aan. Het geeft me niet alleen warme voeten maar ook warme herinneringen aan een mooie tijd...
Rini.
zei op 23 december 2016 om 20:44
Cor, bedankt voor de prachtige reactie. Het waren altijd nuttige
Sinterklaas cadeau,s. Men zei, vroeger ‘dieje stomme boer’ maar die mensen waren heel goed bij ze waren vindingrijk en roeide met de riemen die er in de omgeving waren.
Misschien was je dader klant, in de namenlijst van vader staat in Uden, een zekere J. vd. Broek Molenkant en vd. Broek uit Vorstenbosch.
Cor van den Broek. (Bruukske)
zei op 23 december 2016 om 21:16
Ha, Rini, mijn dader, (vader) was Wim van den Broek van Den Hoenderbosch. Hij was melkboer. En inderdaad, had hij iets van hout nodig, haalde hij het dichtbij, dus bij je vader.
Rini.
zei op 23 december 2016 om 21:25
Wanneer je interesse hebt kunnen we, zijn verrichte werkzaamheden
in de kasboeken nalezen.
Cor van den Broek. (Bruukske)
zei op 23 december 2016 om 22:03
Leuk Rini dat je die kasboeken nog hebt maar vader heeft maar erg weinig hout nodig gehad. Maar bedankt voor je aanbod.
Wie woont er nu trouwens in het ouderlijk huis?
Rini.
zei op 2 januari 2017 om 20:20
Om te ergere beschadiging van de houten kamer vloer te weren met het door 4 personen bemande hobbelpaard, had vader de twee hoepels aan de onderzijde met buitenfietsband bekleed en vastgezet met klompenspijkertjes.
Rini de Groot.
zei op 27 januari 2018 om 07:45
M'n zus zei onlangs: 'wanneer ik ik in de Hemel kom ga ik als eerste de familie Lammers bedanken, voor alle goeds wat zij tijdens onze kinderjaren voor ons gedaan hebben.' Nu gaan we nu beseffen, wat een 'hulp' wij van Mevrouw en dochters ontvangen hebben.
Sinterklaas in persoon heb ik thuis nooit gezien, wel enkele Zwarte Pieten. Daarin herkende ik de kameraden van mijn broers. Voor het bezoek al bang gemaakt door gebons op de gesloten vensters en gerammel met stalen kettingen. De klomp met wortelen en hooi vonden we de volgende morgen leeg terug en het voedsel, dat lag op stal bij de geit of het varken. 
Op 5 december gingen we in volle verwachting naar bed, gingen de volgende dag in alle vroegte snel naar de kerk, waarna we gezamenlijk knielden voor het morgengebed. Het brood vergaten we voor even. Dan op naar de slaapkamer en vervolgens deelde Moeke langzaam de “cadeautjes” uit aan iedereen. Vader en de broers genoten stil mee.
Voor iedereen een appel waarin een vierkante stuiver gestoken was, enkele taai taai mènnekes, speculaas, schuimkes en suikerbeestjes. Een verlanglijstje kenden we niet, het was altijd een verrassing en we waren daarmee tevreden.
Enkele jaren geleden vonden we in de nok van de werkhuiszolder een door vader gemaakte staf met vergulde krul. Verder een mijter, gemaakt van een spijkerzak, óók dat was een verassing! Het paard staat nu tijdens de presentatie van het karren maken op de “Paardenparkeerplaats”, de leidsels bevestigd aan de ring in de muur, zoals vroeger het paard van de klant. De foto van het bemande hobbelpaard sierde dit jaar een wand tijdens de expositie Grote Gezinnen XXL in Het Noordbrabants Museum.
