Misschien had hij, met een paar slokken te veel op, die zondagavond al stommelend zijn vijf jonge kinderen wakker gemaakt. Misschien had hij, eenmaal in het echtelijk bed beland, de boze blik van zijn vrouw moeten weerstaan. Maar dat was dan ook alles geweest.
Peter had zijn mond wél opengedaan. Toen die andere gast in de herberg van Ehren, Paulus Dinnissen (24), aan de kastelein de rekening vroeg, maakte Peter een plagende opmerking over het bedrag. Want Dinnissen moest diep in de buidel tasten voor de dertien stuivers die hij verteerd had. “Kom maar eens mee naar buiten”, riep de jonge Ottersummer. “Dan vechten we het uit!”
Afdrinken
Brinkhof had als de oudere ook de verstandige moeten zijn. Maar dat was hij niet. Hij nam de handschoen op en buiten tastten de twee elkaars vuisten af. Al gauw bleken ze állebei verstandig: “Laten we de ruzie binnen maar afdrinken.” Maar eenmaal teruggekeerd in de gelagkamer kwam er niks van dat afdrinken. Dinnissen verliet mokkend het café en Brinkhof nam er zelf nog eentje, samen met zijn drinkmaten Barten en De Bruin. Toen ook zij even later gedrieën naar huis gingen, liepen ze na een pas of honderd Dinnissen tegen het lijf.
Die kookte blijkbaar nog steeds van woede. Hij begon op Brinkhof in te slaan en weldra rolden de twee vechtend over de grond. Barten sprong tussenbeide toen hij zag dat Dinnissen een mes tevoorschijn haalde. Hij slaagde er in het mes aan de jonge driftkikker te ontfutselen. De gemoederen bedaarden. “Nou vooruit, laten we het dan voor eens en altijd afdrinken”, zal Brinkhof hebben voorgesteld. Het vijftal liep terug naar het café, maar Ehren had inmiddels de knip op de deur gezet. Dan gaan we maar naar huis, zo besloot het gezelschap. Het was inmiddels ook al maandag geworden.
Tussen leven en dood
Op de terugweg was het Barten die iets bemerkte aan Brinkhof. Dat er een snee in diens vest zat waaruit bloed sijpelde. Tot dan had Brinkhof nergens erg in gehad. Hij had nog niet het idee dat het ernstig was en ging naar huis. De volgende ochtend, om negen uur, ontdekte de gewaarschuwde huisarts Hermans dat Brinkhof een gevaarlijke steekwond had opgelopen. Een centimeter of drie diep, tussen de derde en vierde rib. De dokter vreesde voor een infectie en hij kreeg gelijk. Brinkhof kreeg hevige pijn en zweefde acht dagen lang tussen leven en dood. Hij genas, maar kon vijf weken lang zijn werk niet doen.
Dinnissen werd opgepakt. Tijdens de zitting in Den Bosch, op 26 juli 1900, verklaarde hij dat hij inderdaad, tijdens de vechtpartij, zijn mes had gegrepen en had opengeklapt. En dat hij alleen maar een paar afwerende gebaren met het mes had gemaakt. Barten en De Bruin werden, net als dokter Hermans, door de rechters gehoord en twee weken later oordeelde de rechtbank dat Dinnissen schuldig was aan ‘mishandeling met zwaar lichamelijk letsel tot gevolg’. De officier van justitie had een jaar celstraf geëist, maar dat vonden de rechters iets te gortig. Dinnissen moest een halfjaar de cel in. Hij schikte in zijn lot en zat de straf uit in Breda. Hij had zijn lesje geleerd want hij hield zich voortaan koest. Brinkhof trouwens ook. Die verhuisde later naar Nijmegen en hield geen noemenswaardige gevolgen over aan de verwonding; hij mocht 76 jaar oud worden.
Dit verhaal is geschreven door journalist/schrijver Geurt Franzen (www.geurtfranzen.com) en verscheen eerder in dagblad De Gelderlander (www.dg.nl/maasland).
