Met de komst van een nieuw jaargetijde komen herinneringen naar boven. Onder andere over de ontginning Stevensbeek.
Morgen begint de lente. Ik heb er zin in. De zon mag weer schijnen, mijn tuin verwarmen en de planten doen ontluiken. De Lupine in mijn tuin begint alweer te groeien en over een paar maandjes staan ze weer vol in bloei.
De lente van de grootontginning Lactaria in 1911 begon ook met Lupine en Seradella. Nadat de woeste gronden waren ontwaterd en met grote stoommachines de gronden diep bewerkt waren, werden deze groenbemesters ingezaaid ter voorbereiding op het landbouwkundig gebruik.
Het moet een kleurrijk geheel geweest zijn. Het landschap is in die tijd enorm veranderd. Het is een vreemde gewaarwording om te zien dat Stevensbeek op de natste delen is gebouwd. Maar als je beseft dat deze oude venbodems voedselrijk zijn, is het begrijpelijk dat deze ontwaterde gronden zeer geschikt zijn voor de landbouw. Rond 1850 bestond onze omgeving nog uit een uitgestrekt heidegebied met vele vennen en moerassige gronden. Op de heiden liepen de schapen van schepers (schaapsherders) uit onder andere Overloon en Oploo. Op een oude kaart kan je nog zien waar de schaapskooien waren en de vele schaapsdriften (zandpaden vanuit de kernen naar de uitgestrekte heidevelden). De rechte structuren van de huidige wegen zijn typische kenmerken van het ontginningslandschap van die tijd.
Morgen begint de lente. Ik heb er zin in. Ik denk dat ik er lekker even uit ga om ons huidige landschap op te snuiven en te bedenken hoe het was. Natte voeten, schapen op de heide, zandpaadjes over de hogere ruggen, links en rechts wat berkenhout en hier en daar een schaapskooi.
De lente van de grootontginning Lactaria in 1911 begon ook met Lupine en Seradella. Nadat de woeste gronden waren ontwaterd en met grote stoommachines de gronden diep bewerkt waren, werden deze groenbemesters ingezaaid ter voorbereiding op het landbouwkundig gebruik.
