Pastoor Josephus de Raad (1873-1953)

In 1896 werd hij tot priester gewijd. Hij vervulde achtereenvolgens kapelaanschappen in Heeze, Gemert en Udenhout, voordat hij in 1915 in Boekel als pastoor werd benoemd. Hij zou er bijna 38 jaar blijven.

De periode die pastoor De Raad in Boekel heeft doorgebracht valt samen met wat we in het algemeen het “Rijke Roomsche Leven” zijn gaan noemen. De Raads pastoraat heeft daar ook alle kenmerken van. Grote aandacht voor de liturgie, stimuleren van misbezoek en andere kerkelijke activiteiten (processies, bedevaarten), stimuleren van priester- en kloosterroepingen, en zeker ook van gezinsuitbreiding. Joseph de Raad is op al die terreinen een succesvol pastoor geweest. Hij werd daar door zijn parochianen ook om gerespecteerd. Tien jaar na zijn dood, in de feestbundel bij het 650-jarig bestaan van Boekel, is er naast alle lof eigenlijk maar één klein, maar ook wel veelzeggend, zinnetje van kritiek te vinden: “hoe men ook over hem mocht oordelen als mens”.

Pastoor De Raad besloot al dadelijk na zijn aantreden in 1915 dat Boekel hard toe was aan een nieuwe kerk. Tien jaar later stond die er. In de jaren daarna bleef De Raad ijveren voor verfraaiing van het gebouw: gebrandschilderde ramen in 1927, muurschilderingen in 1933, beelden op het kerkhof. Voor zijn 40-jarig priesterfeest in 1936 wilde hij geen cadeau voor zichzelf: het werd een marmeren communiebank en een marmeren preekstoel. En zijn zilveren pastoorsfeest in 1940 werd luister bijgezet door een gerestaureerd orgel, als geschenk van de parochianen.

De kerk was niet het enige project waar de nieuwe pastoor zich aan zette. Hij organiseerde in september 1917 een grootse processie naar het “genadeoord van O.L. Vrouw van Handel”, waaraan ruim 1.000 pelgrims meededen. In de jaren daarna bleef dit hét “evenement” waar Boekel wijd en zijd om bekend raakte. In diezelfde sfeer lag De Raads enthousiasme voor de Sacramentsprocessie. Sacramentsdag werd dé grote feestdag voor Boekel. Het hele dorp was versierd, erebogen overal, het sacramentsaltaar in de kiosk stond dik in de bloemen: kosten noch moeiten werden gespaard.

In 1918 richtte De Raad de Missienaaikring Franciscus Xaverius op. Een twintigtal jonge vrouwen wijdden zich aan de ondersteuning van Boekelse mannen en vrouwen in de missie door het naaien van paramenten. Daarmee ontstond een kern, vanwaaruit de contacten tussen de dorpsgemeenschap met de Boekelse religieuzen werden onderhouden.

Een andere manier om de betrokkenheid van zijn parochianen bij de kerk te vergroten was de deelname aan broederschappen te stimuleren. In het bijzonder de broederschap van de H. Familie en de Mariacongregatie hadden De Raads volle aandacht. Op deze wijze kan de pastoor waarschijnlijk wel “verantwoordelijk” gesteld worden voor het relatief grote aantal priester- en kloosterroepingen dat Boekel in deze periode heeft gekend. In 1944 richtte hij de priesterstudentenclub Sint Lambertus op, die jarenlang gemiddeld zo’n 25 leden telde.

Josephus de Raad had duidelijk de gave van het woord: mensen die hem hebben gehoord beschrijven zijn boeiende preken, bijvoorbeeld op de dag van de H. Kindsheid, wanneer er tientallen kinderwagens in de gangpaden stonden bij de kinderzegening door meneer pastoor.

Eigenlijk kun je wel zeggen dat pastoor De Raad eigenlijk maar één groot project had, namelijk van Boekel een hechte gemeenschap bouwen rondom de kerk. En hij is daar overtuigend in geslaagd door de inwoners deel te laten nemen aan processies en broederschappen, en door ze mee te laten betalen aan alles wat er op dat gebied gebeurde: de kerk en zijn verfraaiingen, een wegkruis, processieversieringen, de missie.