Piew Wiew

Op zekere dag had Piet verkering doch niemand wist waar, dat hield hij angstvallig geheim. Netjes gekleed met een vlindertje en zijden handschoenen ging hij op vrijers pad. Na de trouwdag kwam de aap uit de mouw: Piet had een rijke vrouw aan de haak geslagen, Dina Bax. Een dame met flink wat huizen, ze zat er warmpjes bij. Dina was wel zo slim om op huwelijkse voorwaarden te trouwen.

Het jonge paar betrok cafe Gambrinus op de hoek Haageijk-Molenstraat en bouwde er een bioscoop aan. Piet was een echte dandy, hij sprak geen dialect, maar Nederlands. Hij voelde zich als zakenman en was altijd in de zaak aanwezig. De bioscoop verhuurde hij aan Jan van Berlo, beter bekend als de Rooie Jan. De huurprijs was gebaseerd op het aantal bezoekers.

Zo nu en dan ging Piet een kijkje nemen en zei dan tegen zijn vrouw: “wat Jan nu weer voor een slechte film heeft gehuurd! Er waren bijna geen bezoekers.” Terwijl de zaal goed gevuld was. Met het afrekenen hield Piet een deel achter en vergaarde zo een ‘pruuf centje’ en belazerde daarmee zijn vrouw.

Om de drie zinnen zei hij “Piew Wiew”. Wat het te betekenen had, wist niemand, wel heeft hij daar zijn bijnaam aan overgehouden. Het is meerdere keren voorgevallen dat er enige klanten voor het buffet stonden of op een kruk zaten terwijl Piet achter het buffet stond. Hij dronk dan ‘koffie’ uit een normaal koffiekopje en zei al blazend: “Dina maakt de koffie altijd zo heet!” Om zo te verdoezelen dat er sterke drank in zat.

Op een zaterdag had ik een kaartje gekocht voor de film en aangezien het te vroeg was, ging ik het café binnen en bestelde een flesje bier. Op de hoek van het buffet stond een jonge man die wever was bij Raymakers. Dina zat aan de grote tafel met klanten te praten en Piet gaf die jongen een briefje van tien gulden en zei: “dan moet gij dadelijk een rondje geven.” Hij deed dat zo, dat Dina het niet hoorde of merkte.

Even later gaf die jongen een rondje. Piet riep behoorlijk hard: “Dina, nu moet je eens zien. Deze jongen geeft zomaar een rondje, nu geef gij er een en ik een.” Toen het tijd werd voor de film rekende die jongen af, hij had een pilsje gedronken van het binnen komen, een van zijn rondje, een van Piet en een van Dina, dus vier in totaal. Hij betaalde met het tientje en kreeg nog wisselgeld terug ook. Hoe je ook bekijkt, Piet had er zelf ook vier op, zonder dat het opviel.

Zo zie je maar weer, in Gemert woont skaw maar goeie volk.

Foto's:
Drukkerij J. Ermers aan het Binderseind 40-44 met woonhuis op nr. 46 in Gemert. Jan Ermers voor de ingang van zijn winkel (kantoorboekhandel en schrijfwaren). Bron: Collectie Gemeentearchief Gemert-Bakel, fotonr. 28_707.
Café Cambrinus op de hoek Haageijk-Molenstraat. Uit: Simon van Wetten, "De Molenstraat als Broadway". In: Gemerts Heem 43 (2001), p. 2-12.