Wij zijn de laatste generatie die aan de kinderen van nu onze ervaringen kunnen vertellen, zodat zij zich nog enige voorstelling kunnen maken van wat wij meegemaakt hebben in de oorlog 40-45. Ook de angst die wij hadden in de toch veilige haven bij ons thuis. En de angst die we zagen bij onze ouders om wat de dag van vandaag en morgen weer zou brengen? Angst, die je nu op televisie ook ziet in de ogen van mensen in oorlogsgebieden.
Ik ben geboren en getogen in Den Udenhout, in de Kuilpad nr. 2. Toen de bezetting serieuze vorm begon te worden zat ik op de lagere school bij de fraters. Als er dan op het spoor weer eens een trein werd beschoten lag iedereen, ook de frater, onder zijn bureau tot het onheil ruim voorbij was. Om de gemoederen een beetje te sussen werden er dan tien weesgegroetjes gebeden, omdat het weer goed afgelopen was. Ons moeder, die ook niet wist wat er dan aan de hand was, vertelde dat ze blij was dat we weer ongeschonden thuis waren. Zelf had ze met de twee kleinsten ook op haar knieën in de kelder gezeten.
Als een goede waakhond waakte mijn vader over ons ‘s nachts en als hij een V1 hoorde aankomen stond hij boven aan de trap te wachten tot de V1 niet meer pruttelde. Deed hij dat wel, ging hij weer naar beneden. Op een nacht, wij hadden hem als kinderen niet gehoord, komt mijn vader de zolder op gestormd, rukte de dekens van ons af en riep: “Vlug naar beneden en de kelder in.” Nu hadden we dit al meermalen geoefend, dus dat ging snel! In dat kleine keldertje lagen we met 8 man, lepeltje-lepeltje, mijn vader bij het raampje met een bijltje in geval van en mijn moeder, al liggend over de twee kleinsten sloot de rij, na het kelderluik dicht gedaan te hebben. Dit keer was het goed raak: de V1 viel voor Huize Vincentius, een goede 150 meter van ons vandaan. Bij ons waren de vensters met de ramen naar binnen gedrukt en lagen in de voorkamer en de opkamer op het bed; aan de voorkant geen pan meer op het dak! Toen het licht was zijn we bij Vincentius gaan kijken, een gat…daar kon een tank rechtop in. Meubeltjes en bedjes van de kinderen van Vincentius lagen overal verspreid. Gelukkig dat de kinderen vakantie hadden…
Marilou Nillesen
bhiczei op 14 februari 2020 om 19:28
Jee, wat een indrukwekkend verhaal, Gerard, en het is precies wat je zegt: deze verhalen moeten blijven worden verteld. Zodat ook generaties van nu zich realiseren dat vrijheid niet vanzelfsprekend is, maar dat daar keihard voor is gevochten (met alle traumatische ervaringen voor iedereen die daar getuige van was).
Heb je daar nog last van - als ik dat zo mag vragen? Van alle angst, ook bij je ouders of het zo op stel en sprong je bed moeten verlaten?
Gerard Veltman
zei op 21 maart 2020 om 15:44
Ja zeker Marilou. het is al weer een tijdje geleden dat er een nacht oefening was met vliegtuigen op zulk moment schrik ik nog wakker en denk dan aan een V1
Net na de oorlog moest ik mee met mijn vader naar Rotterdam om voedsel te brengen naar een oom en tante op leeftijd want daar was nog niets te krijgen. Het vervoer was met de trein in een gesloten veewagen en dat was al angstig, maar daar op Charlois in Rotterdam aan gekomen! Marilou wat ik daar zag kon ik niet geloven, we moesten door het puin klauteren om bij mijn Oom aan te komen in de Goudstraat 53B waar zij woonden, zelfs de 5 van het huisnummer was verdwenen zo gehavend was het huis. het was een huis met drie hoog. mijn oom woonden beneden zo goed en kwaad als ze konden. De bovenste 2 woningen waren helemaal onbewoonbaar. en wil je dan geloven als ik op het journaal die beelden zie van b.v. Syrië dat ik dan nog een brok in mijn keel krijg en zeker als ik dan die bluukes van kinderen door het puin zie lopen op zoek naar voedsel.
Het is te hopen dat je nooit een oorlog meemaakt, die ellende gun ik niemand!!
Gerard Veltman
zei op 21 maart 2020 om 15:44
Ja zeker Marilou. het is al weer een tijdje geleden dat er een nacht oefening was met vliegtuigen op zulk moment schrik ik nog wakker en denk dan aan een V1
Net na de oorlog moest ik mee met mijn vader naar Rotterdam om voedsel te brengen naar een oom en tante op leeftijd want daar was nog niets te krijgen. Het vervoer was met de trein in een gesloten veewagen en dat was al angstig, maar daar op Charlois in Rotterdam aan gekomen! Marilou wat ik daar zag kon ik niet geloven, we moesten door het puin klauteren om bij mijn Oom aan te komen in de Goudstraat 53B waar zij woonden, zelfs de 5 van het huisnummer was verdwenen zo gehavend was het huis. het was een huis met drie hoog. mijn oom woonden beneden zo goed en kwaad als ze konden. De bovenste 2 woningen waren helemaal onbewoonbaar. en wil je dan geloven als ik op het journaal die beelden zie van b.v. Syrië dat ik dan nog een brok in mijn keel krijg en zeker als ik dan die bluukes van kinderen door het puin zie lopen op zoek naar voedsel.
Het is te hopen dat je nooit een oorlog meemaakt, die ellende gun ik niemand!!
Ik ben geboren en getogen in Den Udenhout, in de Kuilpad nr. 2. Toen de bezetting serieuze vorm begon te worden zat ik op de lagere school bij de fraters. Als er dan op het spoor weer eens een trein werd beschoten lag iedereen, ook de frater, onder zijn bureau tot het onheil ruim voorbij was. Om de gemoederen een beetje te sussen werden er dan tien weesgegroetjes gebeden, omdat het weer goed afgelopen was. Ons moeder, die ook niet wist wat er dan aan de hand was, vertelde dat ze blij was dat we weer ongeschonden thuis waren. Zelf had ze met de twee kleinsten ook op haar knieën in de kelder gezeten.
Als een goede waakhond waakte mijn vader over ons ‘s nachts en als hij een V1 hoorde aankomen stond hij boven aan de trap te wachten tot de V1 niet meer pruttelde. Deed hij dat wel, ging hij weer naar beneden. Op een nacht, wij hadden hem als kinderen niet gehoord, komt mijn vader de zolder op gestormd, rukte de dekens van ons af en riep: “Vlug naar beneden en de kelder in.” Nu hadden we dit al meermalen geoefend, dus dat ging snel! In dat kleine keldertje lagen we met 8 man, lepeltje-lepeltje, mijn vader bij het raampje met een bijltje in geval van en mijn moeder, al liggend over de twee kleinsten sloot de rij, na het kelderluik dicht gedaan te hebben. Dit keer was het goed raak: de V1 viel voor 
