Een bedstee is een kast waarin vroeger geslapen werd. Een verhaal over slaapgewoontes door de jaren heen. De bedstee was meestal meteen in 'Den Herd' bij de voordeur, hier op Buurtschap Velmolen. Het formaat hier op de foto is ruim omdat de betreffende mevrouw Trui van Dijk-Donkers geheel plat ligt. Vroeger werd namelijk zittend geslapen.
Haar hoofd ligt op een kussensloop van Brabants bont, de ingang wordt met gordijnen afgesloten. In mijn kinderjaren heb ik enkele nachten geslapen in één van de twee aanwezige bedsteden, bij ons Tante Drieka in buurtschap Hoenderbosch. Deze bedstede bevonden zich ook in 'Den Herd' in de ruimte bij de voordeur, voorzien van twee draaideuren.
Vader bouwde in 1935 het huis met drie slaapkamers. Ook de ledikanten maakte vader voor groot en klein. De bodem was voorzien van een tiental planken daarop lag het onderbed, gevuld met kaf. Wanneer de boer haverstro had gedorst, vulden wij met het afval (het kaf op de deel) ter plaatse de bedzakken. De eerste dagen lag je flink hoog. Dat zakte na dagen in. Het werd dagelijks opgeschud, ook het hoofd- en voetkussen was gevuld met kaf.
In militaire dienst in 1956 sliep ik op een strozak. Met verlof moest ik thuis weer even wennen aan het zachtere bed. Een pyjama kenden we pas halverwege de jaren vijftig. Onder het bed stond een pispot. In de oorlogsjaren een omgekeerde (Duitse?) legerhelm, geplaatst op een leeg Engels biskwieblik. De helm werd 's morgens leeggegoten op de mestvaalt. Voor de bedplassers was er een rubberzeiltje.
's Avonds om 8 uur was het bedtijd en sopten we onze vingers in het wijwatervaatje waarmee de 3 kruistekens werden gemaakt. We vielen niet nogmaals op onze knieën voor het bed bij het bidden van de drie Weesgegroeten. We hadden juist het rozenhoedje achter de rug. Toen het gezin uitgroeide, werd uitgeweken naar de open zolder met beschoten kap.
In de wintermaanden namen we een hete waterkruik mee naar bed, gemaakt van een granaathuls van een Engelse 25-Ponder uit de oorlog. Mijn broer nam een verwarmde steen mee naar bed wanneer de voorradige waterkruiken aan zijn neus voorbij waren gegaan.
De feestdag van Maria Lichtmis, 2 februari, werd als een zondag gevierd. Met een schoolvrije dag en een driemaal kerkbezoek. We brachten uit de kerk gewijde kaarsen mee, waarmee we enkele druppels op het kop en/of voeteind van het ledikant lieten vallen. De betekenis ervan is mij onbekend.
Mevr. Trui van Dijk-Donkers, ziek in de Bestee, de foto maakte ik 19 maart 1965, op 11 mei 1965 overleed zij op 83 jarige leeftijd.
Voor haar man,78 jaar, maakte Vader 4 jaar eerder ook de doodskist en nu voor haar.
Het was ook meteen de laatste doodskist die Vader in elkaar spijkerde.
Rini de Groot.
zei op 3 februari 2013 om 07:01
Volgens de Weerspeuk van 2 februari hebben we nog wat kou te goed, de spreuk luidt:
“Schijnt met Maria Lichtmis, 2 februari, de zon door de toren, dan komt er nog net zoveel kou als tevoren.”
Gerard Veltman
zei op 10 november 2017 om 16:37
Beste Rini weer zoon smakelijk herkenbaar verhaal over vroeger en wat een mooie foto! Wij hadden het vroeger ook geen zevenelle breed, maar ik had die tijd niet willen missen en ik heb er in mijn huwelijk (54 j) veel aan gehad. Eerst sparen en dan kopen was mij geleerd, dan heb je geen schuld!
Annemarie van Geloven
bhiczei op 12 november 2017 om 21:35
En nu moet ik terugdenken aan die oude sok die vaak om een hete kruik ging. Zat daar een gat in of was die op sommige plekken sleets, dan kon je je flink branden. Des te blijer was ik met mijn eerste breisel op de lagere school, een kruikenzak. Wat een luxe!
Haar hoofd ligt op een kussensloop van Brabants bont, de ingang wordt met gordijnen afgesloten. In mijn kinderjaren heb ik enkele nachten geslapen in één van de twee aanwezige bedsteden, bij ons Tante Drieka in buurtschap Hoenderbosch. Deze bedstede bevonden zich ook in 'Den Herd' in de ruimte bij de voordeur, voorzien van twee draaideuren. 
's Avonds om 8 uur was het bedtijd en sopten we onze vingers in het wijwatervaatje waarmee de 3 kruistekens werden gemaakt. We vielen niet nogmaals op onze knieën voor het bed bij het bidden van de drie Weesgegroeten. We hadden juist het rozenhoedje achter de rug. Toen het gezin uitgroeide, werd uitgeweken naar de open zolder met beschoten kap.
