Vadermoord

Dat was voor de laatste reden om met een hamer twee keer in het gezicht en op het achterhoofd van vader een mep te verkopen. Het moeten behoorlijk harde klappen geweest zijn, want na die tweede slag viel pa op de grond en bleef bewegingsloos liggen.

Geschrokken tilde Marijnus zijn vader op, sjorde hem een trap op naar de zolder waar hij hem aanvankelijk neerlegde op een oude matras. Daarna pakte hij een touw, bond die om de hals van zijn vader en sloeg die over een balk heen. Zijn doel was het op een zelfdoding te laten lijken. De bloedvlek die op het matras nog te zien was bedekte Marijnus met een strozak.

Jan Leendert van der Linde, die Marijnus had opgeroepen met de mededeling dat zijn vader zelfmoord had gepleegd, maakte het lichaam los en legde dat op de strozak. Hij haalde toen veldwachter J.C. de Bruin erbij die dokter Mentrop liet komen. Deze bekende deskundige op het gebied van lijkonderzoek zag op de strozak een rode bloedvlek ter grootte van een hand, en zag ook dat de omgeving van het linkeroog lelijk gezwollen was. Dit waren voor hem tekenen die erop wezen dat de dood niet door verhanging was ontstaan. De autopsie wees uit dat er bloedvaten in de hersenpan waren gescheurd, wat tot de dood had geleid.

Buurvrouw Elisabeth van Tilborg die al twaalf jaar naast het gezin Van Raamsdonk woonde, vertelde de rechtbank op 14 november dat er altijd mot was in dit gezin. De vrouw van Jacobus was bang voor haar gewelddadige man en vluchtte menigmaal met haar kinderen naar haar huis. Kleermaker Westbroek die verstelwerk voor het gezin deed, had een keer geweigerd met de woorden aan Jacobus dat die eerst maar eens aardig moest zijn voor zijn vrouw en kinderen. Jacobus had daar met een vloek op gereageerd. “Ik zal haar nog liever de hersens inslaan”. Ook bij andere buurtgenoten stond Jacobus in een kwaad daglicht.

Op 14 november diende de zaak in Den Bosch. Zinnicq Bergmann was de verdediger die aanstuurde op zelfverdediging. De dader stond immers gunstig bekend. Zelf zei Marijnus dat hij zich tegenover zijn vader had moeten verdedigen. Maar de Officier van Justitie eiste vijf jaar voor vadermoord. De verdachte toonde immers nadien geen spijt en het feit dat hij zijn doodslag had willen camoufleren, maakte de gebeurtenis ernstiger. De rechtbank vond drie jaar genoeg. Het gerechtshof verminderde in hoger beroep op 20 januari 1919 de straf tot twee jaar.

Marijnus zat zijn straf uit in de gevangenis te Rotterdam, maar overleed wonderlijk in het jaar van zijn vrijlating in de nacht op 22 oktober 1921 in Krommenie. De aangifte werd gedaan door Cornelis Joon, een 75-jarige man uit die plaats, en Hendrik Stam, een 26-jarige ambtenaar uit Wormerveer.

Was het een zelfdoding, maar waarom dan in een Noord-Hollandse gemeente? Had hij daar familie of vrienden, misschien iemand die hij in de gevangenis had ontmoet? Het blijven open vragen. Zijn tweelingbroer Johannes Marinus trouwde op 6 januari 1921 in Capelle, waar Marijnus als getuige ontbrak. Zijn moeder overleed op 18 maart 1936 in Sprang-Capelle.

Naschrift: dankzij de tip van Geraldine (zie hieronder), is duidelijk geworden hoe Marijnus werkelijk aan zijn einde is gekomen. De anonieme werklieden uit Noord-Brabant die in het krantenartikel genoemd worden, moeten wel Marijnus en de 21-jarige Adrianus Arnoldus van Dorst uit Oosterhout geweest zijn, aangezien dit de enige twee overlijdens zijn die in Krommenie op die 24^e oktober zijn aangegeven.

Zoals ik al zei: een droevig einde ver van huis voor zo'n jongeman, die zijn straf heeft uitgezeten.