Aan de noordkant van de weg staat een rund met een raaf op de rug, aan de zuidkant twee dansende mensfiguren. Het runderbeest verwijst naar Oss, dat sinds 1994 Megen, Haren en Macharen binnen zijn grenzen heeft; en de raaf stond in het wapen van de voormalige gemeente Ravenstein. Eén van de twee dansers aan de overkant lijkt een mes of dolk te hanteren. Stelt deze figuur een Ossenaar voor? Nee, de geboren Ravensteiner Joep van Lieshout verwees vast naar de strijd om de Groenendijk hier vlakbij.
De Groenendijk wordt al in 1326 genoemd, maar is zeker ouder: van de tijd dat er oostelijk van Megen nog geen Maasdijken lagen. Hij moest dus het water keren dat soms vanuit de regio Grave kwam toestromen. Vandaar dat deze dijk liep van de oude Maasarm bij Haren in het noorden, waar een afwateringssluis lag, tot de hogere zandgronden bij Berghem in het zuiden. Het tracé van de Groenendijk volgde dus ongeveer de grens tussen de Landen van Ravenstein en Megen. Wanneer dan na 1500 de Beerse Maas vanuit het Land van Cuijk westwaarts stroomt, vormt de Groenendijk vaak een barrière. Immers, wanneer de sluis bij Haren niet afwatert, blijft het nat rondom Deursen en Dennenburg.
In 1761 heeft Deursenaar Rem Jacobus Jan Willems er een kampke hooiland liggen waarvan zijn gezin de hele winter moet leven, maar die zomer staat het blank, zodat er niet gehooid kan worden. Samen met enkele dorpsgenoten besluit hij op 2 juli de Groenendijk door te steken. Gewapend met geweren en gaffels gaan zij op pad, maar Haren is al gealarmeerd door het luiden van de kerkklok.
In de Gevangentoren
Harenaar Joannes van de Camp staat met een grote groep buren klaar om de dijk te verdedigen, want zij willen het Beerse-Maaswater niet op hun velden. Rem Jacobus lost een schot, maar de mannen op de dijk wijken niet. Het lukt hen zelfs om de schutter op te pakken en op te sluiten in de Megense Gevangentoren. De overige aanvallers druipen af. Ditmaal bleef de dijk dus dicht, maar nadien werd hij talloze keren doorgestoken. Vandaar dat in de 19e en 20e eeuw militairen soms maandenlang de Groenendijk hebben bewaakt.
Dit verhaal verscheen eerder in Brabants Dagblad
