Verhalen over een kleurrijk man

In het najaar ging Marten met zijn zuster Netje het hout hakken dat hij had gepacht. De musters die hij daarvan maakte, liet hij door een boer met een kar naar huis brengen en tastte ze op tot een mooie mijt. Kwam hij essenhout tegen dat voldoende dikte en lengte had, dan legde hij dat apart om er stoelen of stelen van te kunnen maken. Het was op een keer dat hij van een karwei af kwam en wat tijd over had om wat essenhout op te halen dat hij nog wist te staan. Prachtig dik hout waar nog wel iets uit te draaien viel.

Bij de Leij aangekomen werd hij staande gehouden door de dienstdoende veldwachter in vol ornaat. “Zo Marten”, begon de ambtenaar, “waar heeft U dat hout gehaald?” “O,” zei Marten zonder nadenken, “in grootvaders bos”. De veldwachter verduidelijkte: “ik bedoel, waar heeft U dat gehakt?” “Heel simpel, dat kan je zelf zien: aan het dikste eind natuurlijk.” Uit het gezicht van de veldwachter bleek dat ook dit geen bevredigend antwoord was; het bonboekje werd getrokken en Marten kreeg te horen dat het hem fl. 15,- kostte. Onverschillig zei Marten: “ga maar opzij, dan kan ik op huis aan. Maar hou er rekening mee, je hebt mij ook nog wel eens nodig en dan kost het jou geld!”

Op een dag kwam Marten met een volle zak meel op de kruiwagen van de Boerenbond af. In de Torenstraat liep een jongen uit de hoogste klas die voor de lol vroeg: “Marten, als ik op die zak meel ga zitten, kunde gij mij dan nog kruien?” “O, jawel, maar dat durfde gij nie!” “Echt wel!” “Als gij dat durft, krijgde van mij een lekkere pruim” zei Marten. De jongen ging zitten en Marten vroeg nog: “zitte goed? Ja? Doe dan je ogen maar dicht en je mond wagenwijd open” en gelijk duwde Marten zijn fijngekauwde tabakspruim in de jongensmond. Die sprong op, spuugde de pruim uit en riep: “viezerik dat ge bent!” Hij wist niet hoe vlug hij weg moest komen.

In november kwam een huisslachter het varken slachten. Op het gillen van het varken kwamen een paar kinderen kijken. Voor de jeugd was dat in die tijd heel gewoon en zij wisten dat als de haren eraf waren, het varken op de leer gebonden werd met zijn achterpoten omhoog.

Het volgende was dan dat het opengesneden werd en de ingewanden compleet met de blaas er uitgenomen werden. Hierop had Marten gewacht en hij vroeg: “wie wil dit jaar de blaas om er een doedelpot van te maken?” Er werd snel en hard geroepen Ikke! Ikke!, maar er kan maar een de winnaar zijn.

Waarop Marte zei: “ik weet het goed gemaakt, wie het eerst het varken zijn kont kust, krijgt de blaas.” Toen werd de spoeling dunner, maar het moedigste kind kuste en ging met de blaas naar huis. Thuis werd die blaas dan opgeblazen, gedroogd en in de schuur bewaard voor de doedelpot voor Vastenavond waarmee men dan langs de deur ging al zingend om zo wat geld op te halen.