Voorafgaand aan het offensief in februari 1945 was er overal artillerie opgesteld in de hele omgeving. Er stond er een ca. 100 meter achter ons huis, ter hoogte waar nu de N321 loopt.
Zware artillerie van het Britse leger in de omgeving van Velp/Grave, 21 sept. 1944 (NIMH, coll. fotoafdrukken Kon. Landmacht nr. 2155_035235)
Voordat die begonnen te schieten werden we gewaarschuwd om alle ramen open te zetten om het springen van de ruiten te beperken. Het was een verschrikkelijk lawaai. Er is mij verteld dat hier en daar buurtbewoners tegen inleveren van een paar eieren of iets dergelijks een kanon af mochten schieten. Eieren bleken een gewild ruilmiddel te zijn. Mijn oom ruilde 20 eieren voor een verrekijker.
Toen de militairen in het voorjaar verdwenen naar Duitsland liet dat, althans voor mij, een leegte achter. Maar ook een geweldige hoeveelheid (soms gevaarlijke) rommel! Iedereen had wel wat in huis gehaald om eventueel te gebruiken.
Er was plotseling niets meer te beleven en je moest weer regelmatig naar school. Wat nooit mijn favoriete bezigheid geweest is. Terwijl ik later, nota bene, zelf voor de klas stond! Het schoolgebouw was, meen ik, al die tijd in gebruik door de militairen. Ze hadden zelfs in de hoek aan de straatkant een gedeelte van het oude hekwerk van de speelplaats gesloopt om er makkelijker met wagens bij te kunnen komen.
Dit verhaal is geen geschiedschrijving, maar mijn persoonlijke herinnering. De enkele Beersenaars, die het hebben volgehouden tot nu, zullen hier wel iets van herkennen.
Wat 'n mooie herinnering Ton, deze gebeurtenis zal een grote impact op jou gehad hebben...
Rini de Groot
zei op 11 februari 2019 om 20:12
Ton, prachtig al die herinneringen. Af en toe vertellen m,n broers wat zij uithaalde soms was ik ergetuige en noteer het. Er was overal 'gevaarlijk speelgoed' thuis werd er veel geëxperimenteerd in Den Hof, tot de knal zo heftig was dat het Rode kruis achterom kwam en iets ergs dachten. Een lont aangelegd van kruid leidend naar een jerrycan gevuld met kruit die na de ontploffing in tweeën gereten was. Voorraad was er genoeg 25 meter van huis was een verzameling van allerlei munitie. Toch konden ze allemaal na de oorlog met de vingers tot
tien tellen.
Ton van Riet, Gemert
zei op 14 februari 2019 om 21:13
Rini, dat herken ik. Dat deden wij (en anderen) hier ook. Met een lont van kruit
uiteraard. Nog jaren later zag je hier en daar onder de heggen langs de weilanden de uiteen geklapte jerrycans liggen. Dat kruit kwam uit cilindrische linnen zakken, die de kananiers gebruikten. Het lag her en der. Ze waren wel erg slordig met hun spullen. Mijn vader gebruikte 's-morgens een staafje om de
kachel aan te maken. Hij waarschuwde ons wel om er vooral af te blijven.
Er hing een waarschuwende plaat in de klas, waarop afbeeldingen stonden
van het "helse spul" (met uitleg van de meester.).
Rini.
zei op 15 februari 2019 om 21:57
Ton, in militaire dienst zat ik bij de Artillerie en schoten als kanonnier met het 25 ponder geschut. Op het moment dat we een schot mochten lossen, kregen we de afstand voor het doel te horen en hoeveel van de 3 aanwezige kleurig zakje rood, wit of blauw eruit moesten. Het model van de erbij aanwezige munitiekist werd later door m,n broer in het Missiehuis de zgn. ‘dienstbode’ kist. Regelmatig werd thuis het boekje van de Kindsheid bezorgd we keken meteen op de achterste blz. waarop afbeeldingen van weer een aantal omgekomen kinderen. Er vielen na de oorlog meer doden door met munitie tespelen, dan nu met het gevaarlijke vuurwerk. Zoals ik eerder in een verhaal schreef, ook wij maakte het houtfornuis er mee aan.
