Je hebt alles gehad, galmen je grafkuilen en ruïnes, zelf opstaan is een illusie, en nu moet de ultieme verwonding nog komen! Dwingers wauwelen alweer: als vesting ben je zonder gebrek.
De rivier schonk de natie jouw aanlokkende hoeksteen en zette haar blinkende toets op herhaal: je mannen gebiedt men de spade en de tienduizenden stampschuiven aan, vreemde en linke soldaten.
Waar de zon opkomt en in de middag wandelt, van die kant komt de vijand om tirannen uit te venten of te jagen. Dit wist reeds je eigen Arnoud in zijn kerker. Vergeef, maar geeft het steeds de juiste namen.
