Lang geleden liepen de inwoners van Mill echt warm voor vliegtuigen. Het lawaai van F 16’s van de naburige vliegbasis Volkel, maakt dat enthousiasme tegenwoordig misschien minder voorstelbaar, maar in 1911 zag de Millse hei echt zwart van de mensen.
Ze waren daar om van de toen nog zeldzame gelegenheid gebruik te maken om een heus vliegtuig te zien. P.J. Hagen schreef daar nog in 1982 vol enthousiasme over in de Graafsche Courant (een half jaar later kreeg dat stuk een vervolg).
De ontwikkelingen in de luchtvaart gingen razendsnel aan het begin van de twintigste eeuw: in 1903 vlogen de gebroeders Wright voor het eerst in een ‘modern’ vliegtuig, waarbij ze 37 meter aflegden in 12 seconden. In 1909 stak Blériot voor het eerst in een vliegtuig het Kanaal over en in 1911 was er al sprake van een soort luchtrace.
Het ging om een “Europese rondvlucht” in negen etappes, waaraan 33 vliegtuigen meededen (het "circa 65 deelnemers" in de krant slaat op de personen die meevlogen). De route verliep als volgt: 1. Parijs-Luik 2. Luik-Spa-Luik 3. Luik-Soesterberg (met verplichte landing te Venlo) 4. Soesterberg-Brussel 5. Brussel-Roubaix 6. Roubaix-Calais 7. Calais-Londen 8. Londen-Calais 9. Calais-Parijs, in totaal een race over een afstand van ongeveer 1.400 km.
De derde etappe voerde dus van Luik naar Soesterberg, waarbij men over Sint Anthonis, Sint Hubert en Grave zou komen. Vlieger Marinus van Meel en zijn compaan Farman moesten gedwongen door motorpech een noodlanding maken op de heide bij Mill. Daarbij raakte het vliegtuig beschadigd.
De noodlanding van Van Meel werd aanleiding om vliegdemonstraties te geven. “Maak van de nood een deugd” was het parool. Millse notabelen als klompenfabrikant Van Hout en burgemeester Verstraaten namen het initiatief. Op donderdag 29 juni en vrijdag 30 juni zouden Van Meel en Farman gaan vliegen. Aan dit evenement werd veel ruchtbaarheid gegeven.
Van heinde en ver kwamen de mensen er in grote drommen op af. De Millse heide was vol volk. En zo zag een enorme menigte het vliegtuig van Van Meel opstijgen en over Langenboom en Mill vliegen. Een tweede vlucht eindigde met een verkeerde landing. Gelukkig waren er geen gewonden, maar de schade aan het vliegtuig was aanzienlijk.
Het vliegtuig kon worden opgeknapt en men besloot dat het evenement een vervolg moest krijgen. Ruim een week later, op 9 en 10 juli, zou er een tweede demonstratie worden gegeven. Daarbij zou geprobeerd worden de Nederlandse hoogte- en duurrecords te verbeteren. Opnieuw zag het zwart van de mensen.
Met de trein, de fiets of lopend, al of niet met karren, kwamen ze aanzetten. Onder gejuich en onder begeleiding van muziekkorpsen gingen de vliegers weer de lucht in. Helaas werd opnieuw duidelijk dat de Millse heide geen ideale landingsplaats was. Het vliegtuig raakte voor de derde keer zwaar beschadigd. Een reparatie zat er nog wel in, maar ging dagen duren. Tenslotte steeg Van Meel op zondag 16 juli 1911 ’s ochtends om 6.15 uur voor het laatst op van de Millse heide en zette koers richting Tiel. Het bleef daarna lange tijd stil boven Mill.
Ze waren daar om van de toen nog zeldzame gelegenheid gebruik te maken om een heus vliegtuig te zien. P.J. Hagen schreef daar nog in 1982 vol enthousiasme over in de Graafsche Courant (een half jaar later kreeg dat stuk een vervolg).
De derde etappe voerde dus van Luik naar Soesterberg, waarbij men over Sint Anthonis, Sint Hubert en Grave zou komen. Vlieger 
Van heinde en ver kwamen de mensen er in grote drommen op af. De Millse heide was vol volk. En zo zag een enorme menigte het vliegtuig van Van Meel opstijgen en over Langenboom en Mill vliegen. Een tweede vlucht eindigde met een verkeerde landing. Gelukkig waren er geen gewonden, maar de schade aan het vliegtuig was aanzienlijk.
