Terugdenkend aan de maand augustus, aan de hand van mooie jeugdherinneringen in Uden. In de schoolvakantie moest je als kind thuis werken, want er was altijd wel een karwei dat moest worden verricht. Of je ging "den boer op"; helpen bij de oogst of aardappelen rapen en dan was er thuis een eter minder aan tafel.
Een keer in de week had je de zondagse kerkplicht, maar na het middaglof ging je een vlieger maken. Vader had in de timmerwinkel genoeg gezaagde latjes liggen. Dan kon je een "teuneke” maken; een rechthoekig staketsel van vliegerlatjes, bekleed met papier.
En dan na het oplaten kijken welke vlieger het hoogste aan de hemel stond, en langs het vliegertouw een briefje naar boven sturen.
Na het maaien van het koren was er in onze omgeving voldoende ruimte voor het oplaten van de vlieger. De vliegertijd stopte op het moment dat de boer zijn akker weer ploegde.
Nu is het hele gebied waar toen het koren stond met woonhuizen bebouwd.
Het papier van de vlieger werd gelijmd met de gekookte aardappels die s,middags over gebleven waren.
Dit was ook onze enigste lijm, Vader gebruikte in het werkhuis, Beenderlijm verwarmd in een ketel als Au bain marie.
Gerard H.A.A. de Bie
zei op 29 mei 2017 om 20:47
Wat ik me meen te herinneren van het Vlieger of Tönneke oplaten : dat het alleen maar in augustus en september plaatsvond en bijna altijd op het stoppelveld; dus nadat het koren gemaaid was. Echter een uitzondering bevestigd de regel.
Wij als jongens hadden samen met hulp van ouder(en) eens een vlieger gemaakt die groter was dan wijzelf. Echter wij lagere-schooljongens uit de (Kerk)straat en Meester-van-Hoofstraat [in Boekel] lieten deze op in de lange tuin van wild gras achter het werkhuis van de Gebroeders van Lankvelt ( = timmermannen Frits & Harrie ). In het begin schommelde de vlieger heel erg en moesten we meer gewicht van papier, gras of houtjes in de staart knopen.
Toen we de vlieger eenmaal goed in de lucht hadden lieten we het touw vieren en ging ie steeds hoger. Maar de vlieger had veel meer trekkracht dan wij en werden we uiteindelijk met z'n drieën al trappelend en trekkend door het veld gesleurd. Gelukkig kon één van de andere jongens snel een stuk hout in de grond slaan waar we het touw aan vast konden maken.
Eenmaal vast, konden we onder het af en toe een beetje rukjes geven aan het koord; "berichtjes"/papiertjes via de lijn om hoog laten gaan. Zie je het voor je jongetjes van een jaar of 8 -10 in korte broek of blauw overalletje rondom een koord aan een stok in een droog-grasveld.
Albert
zei op 29 mei 2017 om 21:36
En wat gebeurde er als het touw brak of los raakte? Dan "ging de vlieger of het tunneke er van door" en moest die weer opgespoord worden.
Een keer in de week had je de zondagse kerkplicht, maar na het middaglof ging je een vlieger maken. Vader had in de timmerwinkel genoeg gezaagde latjes liggen. Dan kon je een "teuneke” maken; een rechthoekig staketsel van vliegerlatjes, bekleed met papier.
