In 1913 werd Geerdina (Diny) Bergman geboren, de middelste van de 9 kinderen van Christiaan Bergman en Anna Maria van de Ven. Een arm gezin, de vader verdiende als sjouwer en grondwerker de kost. Ze heeft haar herinneringen op papier gezet en dochter Marie-José de Ru-van Esch werkt die uit. Hieronder volgt een stukje uit de memoires.
Mijn broertjes Marinus en Jan brachten mij op hun wel heel eigen wijze het leven in de dierenwereld bij. Elk levend wezen werd onderzocht en dan grondig vernield. Als ze een vogeltje uit een nest wilden halen, ging ik voor hen “bok staan”, met mijn rug tegen de boom. Via mijn in elkaar gekruiste handen en mijn schouders klommen zij dan in de boom. Of de buit nu bestond uit eitjes of uit jonge vogeltjes, de hele inhoud werd harteloos tegen een boom te pletter gegooid!
In de winter vingen we mussen en roodborstjes. Er werd dan een stukje grond sneeuwvrij gemaakt waar we wat broodkruimeltjes strooiden. Met een stokje, dat we binnen aan een touwtje vast hadden, werd een kolenzeef schuin gezet. Zodra een vogeltje onder de zeef kwam, trokken we aan het touwtje het stokje weg en zat het diertje gevangen.
Oudere jongens uit onze buurt gingen “sijsjes lijmen”. Dat konden wij niet. Ze staken een stok tussen het kreupelhout, waarop een met lijm besmeerd sprietje zat. Als een sijsje op het sprietje kwam zitten, plakte het vast en het vogeltje was gevangen.
In de winter vingen we mussen en roodborstjes. Er werd dan een stukje grond sneeuwvrij gemaakt waar we wat broodkruimeltjes strooiden. Met een stokje, dat we binnen aan een touwtje vast hadden, werd een kolenzeef schuin gezet. Zodra een vogeltje onder de zeef kwam, trokken we aan het touwtje het stokje weg en zat het diertje gevangen.
