Voormalige cafetaria Bots

“Ton”, zei mijn vriend Tini, “je kent Cafetaria Bots wel, hé”. Ik antwoordde: “Ja, dat is nu een café, er zit een Duitser in”. "Ja, dat klopt”, zei hij: “Ik was met Dries op stap in Gemert en later op de avond gingen wij uit nieuwsgierigheid eens kijken. Nou, wij zitten daar een tijdje aan de bar, nog wat bier te drinken en een praatje te maken met die Duitser. Op zeker moment kondigde hij aan dat het sluitingstijd was.”

Tini grinnikte en zei: “Ik wenkte hem; hij boog naar me toe en ik fluisterde, achter mijn hand en met een knipoog, dat hij daar niet zo’n haast daarmee hoefde te maken. Ik knikte in de richting van Dries , die naast me zat, en zei: Hij is van de politie; recherche in Eindhoven…., doe ze nog maar een keer vol. Je weet wel, Ton; Dries had altijd zo’n groenig jagers-hoedje op en een beige regenjas aan”. “Ja dat klopt”: zei ik. “Nou, hij trapte erin”: zei Tini. “Wij hadden nog wat gedronken en toen vroeg ik: Kan ik hier even bellen?. Ja dat kan: zei de man. Ik weet waar het is, zei ik, want ik wist de weg bij Bots.

Ik liep dus naar achteren en belde het politie-buro; ik vertelde dat ik de buurman was van Bots en dat daar nog veel herrie was, terwijl het al lang politie-uur was. Ik ging weer aan de bar zitten en even later hoorden wij het politiebusje voor de deur stoppen. Ik zei: "Kom Dries, maken dat we wegkomen. We renden achter de bar, door de keuken, achteruit naar buiten.”

“Hoe is het afgelopen?”: vroeg ik. “Nou dat weet ik niet”: zei hij, “want ik ben er lang niet binnen geweest.”