De belofte van een prachtige oktoberdag wasemde lonkend door de ochtendnevel. Boven het water van de Snelle Loop werd de damp hier en daar speels doorbroken door een schitterende zonnestraal. Alle voortekenen wezen op een fantastische ondertekeningsceremonie. Vandaag, zes eeuwen na het staken van de vijandelijkheden, zou de Vrede van de Snelle Loop worden gesloten!
De platte wagen waarop de plechtigheden waren gepland, stond met guirlandes versierd te wachten op de vier burgemeesters van de dorpen die in de late middeleeuwen elkaar bijna honderd jaar lang het leven zuur hadden gemaakt. Op strategische punten rondom de vredesplaats, aan deze én gindse oever van het riviertje, stonden zes schuttersgilden op volle sterkte met hun vaandels en paarden te wachten op het optreksein. Onzichtbaar door de mist, maar hoorbaar zeker, omdat de gildetrommels werden geroerd.
En het publiek roerde zich ook. Op de weide aan de Gemertse waterkant hadden zich ruim duizend belangstellenden verzameld. Het geroezemoes van honderden conversaties leek vanwege de mist uit een andere wereld te komen.
Alle geluiden in die gedempte atmosfeer voerden de spanning voor ons, organisatoren, alleen maar op. Want daar waar de Aarlese en Bakelse burgemeesters comfortabel per koets naar de vredesplaats werden gebracht, zouden hun Gemertse en Beekse ambtgenoten per boot bij de stuw arriveren. Gemert stroomopwaarts, Beek stroomafwaarts. Het Waterschap had dat stuwtje al opgetrokken. Daar werd de rivier breder en dieper van.
Maar de Gemertse boot was lek! Pas de vorige avond uit het boothuis van het Gemerts kasteel gehaald, bleek de oude sloep snel water te maken. Beelden van een plechtig op de plecht staande burgervader die langzaam maar onvermijdelijk tot en met zijn gehuurde musketierhoed in de Snelle Loop zou verdwijnen, spookten door ons hoofd. Jawel, het lek was provisorisch gedicht, maar hoelang ging dat houden?
Daar klonk het optreksein! De burgemeesters, de gilden en de oktobernevel, alles trok op. Plots was de wereld een kleurrijk pallet van vendels en vlaggen, kostuums en gevederde mutsen. In de verte zagen we de Gemertse burgemeester in de boot stappen. Geflankeerd door het rooj en gruun van de meelopende Gemertse gilden begon hij welgemoed, want onwetend, aan zijn nautische tocht. De slaande trommels voerden de spanning op. Vier landelijke tv-zenders hadden een cameraploeg gestuurd en een zinkende burgemeester zou ongetwijfeld meer nieuwswaarde hebben dan het beslechten van een oud dorpsconflict.
Stroomafwaarts kwam een ander, piepklein bootje in zicht. De burgemeester van Beek bleek in een nóg wankeler vaartuig te zitten. Op de boeg stond heel frivool de naam “Zinkie”. Dáár ging de aandacht van publiek en cameralieden nu naar uit. Dat de Gemertse boot aan gene zijde van de stuw wel erg voortijdig tegen de kant op werd gepunterd, werd nauwelijks gezien. De Vrede van de Snelle Loop kon door alle gezagsdragers met droge voeten worden getekend. Dat de burgemeesters het uiteindelijk toch niet droog hielden, had te maken met het vaak herhaalde en ingewilligde verzoek van de diverse tv-ploegen om de toast op de vrede nog een keer over te doen …
De platte wagen waarop de plechtigheden waren gepland, stond met guirlandes versierd te wachten op de vier burgemeesters van de dorpen die in de late middeleeuwen elkaar bijna honderd jaar lang het leven zuur hadden gemaakt. Op strategische punten rondom de vredesplaats, aan deze én gindse oever van het riviertje, stonden zes schuttersgilden op volle sterkte met hun vaandels en paarden te wachten op het optreksein. Onzichtbaar door de mist, maar hoorbaar zeker, omdat de gildetrommels werden geroerd. 
