 |
Laboratoriumopstelling van een kookinrichting voor het aanbrengen van profiel. N.V. Michelin, 1951. Foto: Fotopersbureau Het Zuiden (Erfgoed 's-Hertogenbosch, fotonummer 0048868)
|
Omdat ik dat sneu vond, had ik een andere constructie bedacht waardoor er geen band uitviel. Ik had een splitpen die op een moeilijke plaats zat, vervangen door een eigengemaakte constructiespeld. Dat leverde alleen al in Den Bosch over al de persen gerekend een winst op van 156 banden. Die freteurs blij, maar ze wisten niet hoe of het kwam.... op een na, maar die moest zijn mond dicht houden. Ik had namelijk een tekening met berekening laten vertalen en zelf opgestuurd naar Clermont-Ferrrand in Frankrijk.
Drie maanden daarna, ik was het alweer vergeten, kwam er een delegatie van bazen uit Frankrijk wat wel vaker gebeurde. Dan werd mijn baas altijd zenuwachtig... Maar nu riepen ze niet hem, maar mij naar boven via mijn baas, Hr. Morel. Die zei: “trek een nieuw werkpak aan en poets je schoenen. Hier heb je mijn pen en schuifmaat, maar wel teruggeven, en nu snel naar boven!” Daar stonden vijf stoelen met op een daarvan mijn tolk (de personeelschef). Ik kreeg me toch een seel te horen, ik begreep er niets van, maar het was wel op een vriendelijke toon, wat Fransen niet altijd doen!
Ik bleek 36 van de maximaal 40 punten gehaald te hebben met mijn idee en er was inmiddels een modificatie per direct doorgevoerd in de fabrieken in Engeland, Frankrijk , België, Spanje en Italië. Als beloning kreeg ik een cheque (schrik niet) van fl. 25,-. Het was bij Michelin NL zo dat hoe meer punten je haalde, hoe hoger je rang werd en daar zit dan het salaris aan vast!
Ik zwaaiend met mijn cheque door de werkplaats en mijn collega's vonden het prachtig, maar zoniet mijn baas toen ik vertelde wat ik uitgevonden had. Hij trok zijn pen en schuifmaat uit mijn zak en zei: "aan het werk!" Nu, dat heb ik geweten bij het volgende salaris: normaal zou ik fl. 0,16 per uur meer krijgen en ik kreeg fl. 0,02. Ik vroeg om uitleg en mijn baas zei: “op voorwaarde, ik duld geen tegenspraak.” En hij begon: “Hr. Geraar passeert Hr Morel met idee en Hr Morel passeert Hr Geraar met salarie. Aan het werk!”
Een maand of acht daarna moest ik met mijn maatje Jan Raben een machine afbreken en vervoeren. Er moesten nog vier keilbouten vlak gesneden worden. Om het netjes achter te laten klopte ik de koppen even vlak met een hamer.Toen bleek dat het geen keilbouten waren, maar draadeinden van 30 cm die dwars door de vloer gingen. Ze kwamen met een klap een verdieping lager op een geruite aluminium plaat terecht, maar gelukkig was er niemand op die afdeling... dacht ik.
Toen ik die bouten opraapte, kwam juist de Hr. Morel met zijn koppie boven het trapgat uit en vroeg ”wilde je mij raken?” “Nee”, zei ik zonder nadenken, “want dan had ik wel beter gemikt.” Waarop hij zei: “kom maar even mee naar kantoor.” Daar was de mededeling: je hebt mij beledigd. Trek je jas maar aan, want ik zet je twee weken op non-actief zonder salaris. Toen was bij mij de maat vol, ik vroeg ontslag en ging naar huis! Een week later kreeg ik van de Hr. Ramon mijn getuigschrift toegestuurd: uit blijk van waardering en grote vakbekwaamheid zal bij Michelin en mij altijd de deur open staan voor u. Hr. Ramon.
*Freteur: de man die ervoor zorgt dat de band bij de pers komt en ook weer afgevoerd wordt naar de koelkelder.
