Willem was een echte dorpsman, altijd in voor een grap. Hij was zeer alert op dorpssituaties, waar hij meteen op inspeelde door gevatte opmerkingen of gezegdes. In de verhalen van de Grote kolen en De Zwearten (kraaien ) van het kasteel heb ik hem al vernoemd.
In de twintiger en dertiger jaren had bijna niemand een radio of krant. Als een stel op het punt stond om te trouwen werden de namen in de kerk tijdens de preek afgelezen, bijvoorbeeld "Johannes Willemsen en Maria Verheel eerste roep", de week daar op las de pastoor dezelfde namen af, tweede roep en de daaropvolgende week derde roep.
Dat was om te voorkomen dat een van de twee stiekem ergens anders al getrouwd was; de burgers konden bezwaar aantekenen, wat overigens zelden of nooit gebeurde. Nu kwam het regelmatig voor dat op een zondag meerdere stellen werden afgeroepen, een stel voor de tweede roep, een ander voor de derde roep, of soms twee stellen voor de eerste roep.
Het dorp werd steeds groter, waardoor het afroepen te veel tijd in beslag nam. De pastoor had een oplossing en zei tijdens de preek: “Diegenen die nu gaan trouwen worden niet meer afgeroepen maar achter onder den toren opgehangen.”
Dat was koren op de molen voor Willem. “Zo,” zei hij tegen een vreemde, “wij zijn familie van elkaar.” De vreemde keek heel verbaasd en zei: “Dat geloof ik niet, hoezo dan?” “Kijk,” zei Willem, “jouw grootmoeder droeg klompen en mijn grootmoeder droeg ook klompen en die klompen kwamen van dezelfde boom. Zodoende zijn wij familie.”
Zo zie je maar weer: in Gemert woont skaw mar goeie volk.
Vrouwenvoeten in klompen tijdens een klompenbeurs in Sint-Oedenrode, 1938 (coll. BHIC)
