Het waren Gosewienus en Grada Heijnen-Heindriks, de vader en moeder van onze moeder, Rika van Raaij-Heijnen (30 juni 1918-16 februari 2011) en ze werden toen verzorgd door de nonnen daar, allemaal met grote kappen op hun hoofd.
Zondags liepen wij als kinderen met ons Moeder mee naar Opa en Oma. Van de Molendijk in Boxmeer, over een zandweg, binnendoor naar Sambeek. Maar van de nonnen mochten wij met zoveel kinderen nooit binnenkomen, alleen ons Moeder kon naar haar ouders. Wij moesten ons maar vermaken op het plein daarvoor, de grote boom van toen staat er nog.
Als ik er langs kom, denk ik altijd weer aan die tijd terug, dat we daar speelden. Soms mocht er één kindje binnenkomen om Opa of Oma te zien, maar heel even en dan rap weer naar buiten.
Toen ze samen 50 jaar getrouwd waren, heeft Opa nog gedanst door de lange gang met één van de nonnen. En ik (7 jaar) mocht een gedichtje voordragen, wat ik op school had geleerd. Ik werd plechtig op een stoel gezet, en deed zó mijn best...maar alle grote mensen gingen huilen...dat snapte ik maar niet?
Onze Oma was toen al blind, en als kind herinner ik het me nog heel goed, dat ze me altijd moest aanraken. Dan wist ze weer wie je was. 'Och binde gij dé mien kiendje' zei ze dan. Ik was haar petekind en naar haar vernoemd. Als Opa naar ons toe kwam, ging hij lopend met de fiets aan de hand, zodat Oma ook mee kon. Zij liep dan achter hem, en hield steeds de bagagedrager vast, zo kwam ze toch veilig bij haar dochter en haar kleinkinderen. Ze brachten altijd wat mee voor ons, lege doosjes van het Witte Kruispoeder, daar deed ons Moeder dan oude knopen in. Wat waren we blij met zo’n kleinigheid!
Opa en Oma zijn begin jaren '60 vanwege een verbouwing moeten verhuizen. Ze waren graag naar De Weyer in Boxmeer gekomen, maar daar mochten géén echtparen samen wonen, van de nonnen!! Nou ja, ze waren inmiddels al haast 60 jaar samen. Noodgedwongen zijn ze toen naar Zeeland moeten gaan, nergens was plaats voor die oudjes samen. Onze Moeder heeft veel tranen gelaten, dat ze zover weg moesten. Nu konden wij er niet meer zondags naar toe, want een auto, wie had dat in die tijd? Wij waren ook met 10 kinderen.
Ik weet nog precies het kamertje en de raam aan de Torenstraat waar ze woonden. Noem het toeval? Ons Moeder heeft ook in een oud nonnenklooster gewoond in Sambeek. Ze was toen al 86 jaar, en had een herseninfarct gehad. Van 2004 tot 2008 in Hof van Sambeek, ook in de Torenstraat. Elke middag gingen wij met goed weer met haar wandelen, over de rustige weggetjes in de buurt. Ook ons Moeder is op latere leeftijd blind geworden, maar kwamen wij langs het oude Bejaardenhuis, dan wist ze áltijd nog te vertellen “hier heeft mijn Vader en Moeder nog gewoond”. En áltijd waren er dan tranen…
Voor ons als kinderen, allemaal zoete herinneringen...daar gaan we mee verder.
