 |
Deze jeugdfoto is genomen op zo’n 50 meter afstand van mijn favoriete voetbalveld maar is wel eerder genomen, uit een andere tijd. Maar dichterbij kan ik niet komen.
De foto is genomen aan de zijkant van het schoolgebouw, waar iets verderop het pad liep naar het voetbalveld. Hier ben ik nog iets te jong voor het voetbalveld en al helemaal voor het korenveld achter het voetbalveld.
Hier sta ik nog met een spaarbankboekje in mijn hand vanwege het fenomeen schoolsparen. Ik schrijf er ook over in mijn laatste boek, De lagere school.
(Foto: privécollectie Wim Daniëls)
|
“Ik zag de zwaarte van de bijnamen die veel jongens droegen. Zo was er een jongen die ‘pitje’ werd genoemd. Hij had een uitsteeksel aan een van zijn oren dat op een pitje leek. Vandaar die bijnaam. Op een zeker moment kwam ook zijn jongere broer op dezelfde plaats voetballen. Hij had geen pitje in zijn oor, maar werd toch ‘klein pitje’ genoemd, waarna zijn broer, die dus wel de oorpit had, ‘groot pitje’ als bijnaam kreeg. Ik vroeg me weleens af hoe dat moest voelen zo’n bijnaam? Die vraag hield me nog meer bezig ten aanzien van een andere jongen, die ‘piemeltje’ werd genoemd. Waarom hij die bijnaam had gekregen, wist en weet ik niet. Piemeltje. Ik denk niet dat hij er blij mee is geweest, maar iedereen zei het zonder aarzelen.”
Wim Daan Daniëls
“Ikzelf had die aarzeling wel. Ik gebruikte liever zijn gewone voornaam. Zelf had ik trouwens ook een bijnaam, Daan, maar zo werden mijn broers ook genoemd. Het was gewoon een afleiding van mijn achternaam, Daniëls. Ik vond het wel mooi, zo mooi, dat ik me later nog even, een beetje parmantig, Wim Daan Daniëls ben gaan noemen. Een van mijn broers heeft zijn zoon trouwens Daan genoemd, dus die heet nu echt Daan Daniëls.”
Naast de bijnamen werd uitsluitend in dialect gesproken op het veld, waar ook eigen regels hoorden. “We deden altijd aan ‘voetje treden’ om de elftallen samen te stellen die tegen elkaar gingen spelen. Twee jongens gingen dan zo’n twee meter uit elkaar staan met de gezichten naar elkaar toe. En dan moest je om beurten je ene voet tegen je andere aanzetten en zo naar elkaar toelopen. Wie als laatste een hele of halve (schuingezette) voet ertussen kon krijgen, mocht als eerste beginnen met het kiezen van medespelers. Voetje treden. Zo zeiden we het natuurlijk niet precies, want we spraken allemaal dialect. ‘Aftrèèje’ heette dat dan.”
