@ Norah, 6 juli 2021 om 20.47u.: Agree, maar waarom de volledige 14 dagen in het ZIEKENHUIS?
Het was een gemakkelijke, vlotte bevalling, al was ze 39, en ik woog 7 pond en 2 ons.
Daar heb ik het door de jaren heen ook wel eens met haar over gehad, maar ze had er geen afdoende verklaring voor. Wèl één, die mij persoonlijk nogal stug leek: Zo beweerde ze op een gegeven moment, dat mijn vader een deel van de zorgkosten niet direct had betaald, en dat ze haar èn mij daarom in het ziekenhuis hadden vastgehouden, totdat dát vereffend was.
Gegijzeld dus? Alles kan, maar al te geloofwaardig is me dat nooit voorgekomen.
Dan lijkt het me nog geloofwaardiger, dat er tussen mijn vader en de behandelende arts een een-op-een overeenkomst had plaatsgevonden in de trant van: Ze kan niet onmiddellijk naar huis, want dan gaat ze direct weer aan de slag en dat is niet goed voor haar. En ik zit de hele dag op mijn werk in Amsterdam; ik kan niet bijspringen. Trouwens, mijn handen staan wat dat betreft verkeerd."(Lees: "Huishoudelijk werk is geen mannenwerk.") Want zo was mijn vader wèl precies.)
Daarom lijkt het me waarschijnlijker, dat mijn moeder wat dat betreft niets is uitgelegd, en van de eigenlijke reden daardoor niet op de hoogte was. Dat is nl. vaker gebeurd tijdens hun huwelijk (iets, wat zij veel te vaak líet gebeuren.) Die kerkgang kan ze intussen wel in de ziekenhuis-kapel hebben gedaan; daardoor viel dat 'huisarrest' haar natuurlijk ook minder op: Ik was haar eerste en enige kind.