Gerard, dat waren wel goedkope extra's een H. Mis voor één of meerder intenties. Vermoedelijk voelde zij zich daarbij ook verplicht de viering bij te wonen. Ik lees niet dat zij jaarlijks een dag uitgenodigd werden!
Helena, het aanbod om in de tuin knoerselen te plukken vond ik een mooi aanbod, 'daar kon je mee thuis komen'! Ja, ze zijn/ waren heel gastvrij.

Rini, je hebt gelijk: die Robinson schoenen werden in die jaren inderdaad gemaakt in Nijmegen, niet in Best zoals ik dacht. Zie via Delpher kranten dat ze in die jaren zo rond de f 11,- waren. En 'met rubber-zolen, gaat minstens de hele zomer mee'...
Wij droegen die bruine Robinson sandalen met ronde neuzen en bij de hakken gesloten.
De gedachte aan Zr. Cecilia van de Missiezusters van Asten en die mij les gaf in het vijfde leerjaar bracht me op dat beeld. Mijn man droeg ze ook en voor hem leken ze op pater-schoenen. [ Past dan toch een heel klein beetje bij het topic van 'Missieblad'', maar ben wel benieuwd hoe jouw verhaal over het koninklijk toilet hiermee te rijmen valt]

Helena, de schoenmerken Robinson en Swift werden in Nijmegen gemaakt.
Het schoenmodel van Swift waren toch met die spitse neuzen.?
Ik lees; De Robinson-sandalen moeten op de stoep al uit.
Monica Metz herinnert zich nog als de dag van gisteren haar weerzin
tegen sandalen. 1947. Goed en goedkoop, zegt mijn moeder.
Dat goedkoop zal wel kloppen, maar goed? Op parketvloeren laten de
zolen zulke zwarte strepen achter, dat ik de sandalen bij mijn
vriendinnetje al op de stoep moet uitdoen.

In mei jl. bracht ik samen met mijn broer het Missieklooster, Marinus haalde herinneringen op, ondertussen bezocht ik het kerkhof en het graf van Zuster Oda, geboren in St. Oedenrode.
Vóór vertrek bezocht ik het 'kleinste kamertje' en dacht het ‘verkeerde kamertje’ betreden had. Dit korte bezoek was aanleiding voor het verhaal: “Het Koninklijk Toilet,” binnenkort te lezen is op deze site.

Gerard,
De twee uitgaven komen heel van thuis voor.
In de veertig jaren spaarde we thuis zilverpapier.
(waarvoor het gebruikt werd is nog steeds niet bekend)
Mijn broer had toen al een oog voor de Missiezusters van Asten.
Laat hem in de verafgelegen Missiepost van de Belgische Congo
deze zusters tegenkomen.
Natuurlijk ook bij vakantie,s en in 1960 met de rebellen op zijn hielen
gezeten gevlucht, bezochten we met enkele familieleden de zusters.
Daarbij werden wij met een smoesje weggestuurd, hij wilde de zopas afgespeelde gruwelijkheden niet met ons delen.
Gestuurd naar Someren End voor het kerkbezoek en het bewonderen
van het Hoofdaltaar dat als model stond voor een kapel in de Congo.
Voor een verhaal over Zuster Oda ook van Asten ben ik door de zusters uitgenodigd om haar graf te bezoeken.
De ouders van de zusters aldaar werden bij zijn vakanties bezocht.

Gerard, - je verhaal roept herinneringen op. Dit blad kregen we thuis ook.
Heb eens - toen het nog St Antonius Bode heette - meegedaan aan een prijsvraagje voor de jeugd. Ik was 11 jaar en warempel won de eerste prijs: een kindermissaal met een blauwe kaft! Mocht het persoonlijk af komen halen in Asten en meteen een kom kruisbessen (kroenselen) plukken in hun tuin om mee te nemen voor mijn ouders. Waarschijnlijk waren ze op de redactie wel bevooroordeeld: ik zat nl bij een zuster van die orde in de klas. Zr Cecilia; geen idee hoe ze met haar lekennaam heette. Ze stond als enige van de Missiezusters van Asten aan een meisjesschool waar de Zusters van Liefde de scepter zwaaiden. Misschien was ze hier wel om 'wat ervaring op te doen met lesgeven aan 11 jarigen meisjes...[die in die jaren nog niet aan pre-puberen waren en met korte witte sokjes en bruine Robinson sandalen van de Bata naar school liepen]. Zr Cecelia heeft maar een jaar les gegeven aan die school; het jaar daarop werd ze uitgezonden naar Aruba. Het was het meest 'memorable' jaar van mijn lagereschool periode en dat in de positieve zin!