Wat een mooi vertelde herinnering aan die middag in het klooster. Dankjewel voor het delen.

Ik herinner me dit klooster nog. Ik moet dus tussen de 4 tot 7 jaar oud zijn geweest. Je kwam er binnen in een ruime hal met gang naar rechts, grijze/witte vloer met zwarte spikkeltjes, natuursteen, totaan de wanden dan overgaand in een lichtbruine band met iets opstaand randje. Rare lucht, stoffig. Links kon je je jas ophangen. Hoog. Er waren mensen als je vanaf de kapstok naar rechts keek. Bedden, gerammel met ijzer, galmend geroezemoes, kijkende mensen vanuit een ruimte. Nieuwsgierig. We liepen met meerdere meisjes met de non mee, zwarte lange rok een spierwitte kap in een lange punt eindigend op haar rug in een punt. Er was nog een non licht glimlachend, ze zette ons aan grote lichtbruine tafels, hoog, op mijn knieën op de stoel, We maakten er met ijzerdraad, zilverpapier (gebruikte wikkels van chocolade) en restanten van oude waskaarsen, kransjes voor in je haar. Diadeempjes. Het moet voor mijn Communie zijn geweest. Kunstwerkjes! De was ingekleurd, lichtgeel, lichtgroen, roze, was warm.
De draad was al klaar, hoofdvorm tot achter je oor. Blaadjes vormen, bloemblaadjes vormen, de was warm tussen je vingers. De nonnen vormden er bloemetjes van en takjes met blaadjes een slingertje.
Je moest de draad omwikkelen met zilverpapier, dan de bloemen die op een ijzerdraadje geprikt ook eraan vast, de bloemen van links naar rechts.
Het kunstwerk mocht mee naar huis, trots als een pauw was ik. Mijn moeder vond het prachtig! Ik voelde me een prinses! Na een tijdje deed het diadeempje vreselijk pijn achter je oor.
En er was stilte, heerlijke stilte.