Wat mooi Ad, dat je deze tekst, misschien inderdaad gedateerd, met ons kunt delen. Ik weet zeker dat het voor de volwassenen ontroerend zal zijn geweest. Voor je moeder zeker!

Heel andere tijden: is zeker waar. En ik geloof graag dat mijn moeder en die van het versjesopzeggertje, en waarschijnlijk meer van de aanwezigen, de tekst en het optreden ontroerend, cute, en schattig gevonden zullen hebben. Over de kinderen ben ik minder zeker... ;-)

Beste Ad, ik vind het wat ontroerends hebben. Het waren ook heel andere tijden...

Ik deed mijn Eerste H. Communie in mei 1954, naar toen goede traditie op Hemelvaartsdag. In die tijd, nog steeds de tijd van het Rijke Roomsche Leven, was dat een groot feest. Mijn moeder had op een of andere manier weten te regelen dat tijdens de koffietafel na de kerkelijke plechtigheid het zoontje van kennissen, een jaar jonger dan ik en dus nog niet toegelaten tot de communie, een versje zou opzeggen te mijner ere. Ik heb de tekst van dat versje nog steeds, in het handschrift van mijn moeder, maar het is niet duidelijk wie de schrijver was. Zeker niet mijn moeder want die was geen dichteres, dus ze heeft het vermoedelijk ergens gevonden en op de juiste plekken mijn naam ingevuld. Ik herinner me vaag dat ik me ontzettend verlegen voelde terwijl dat knulletje tegenover me stond en zich dapper door een tekst worstelde die voor hem een doffe en onbegrijpelijke ellende geweest moet zijn, maar toen vonden volwassenen het vermoedelijk heel passend en misschien zelfs wel 'cute'. De tekst:

Lieve Adje,
Och Adje, is het werkelijk waar,
is Jezus nu gekomen
en heeft Hij in jouw kleine hart
Zijn intrek nu genomen?
Maar Adje klein, wat ben je rijk
nu Onze Lieve Heertje
in jouw klein hartje is gedaald
voor 't allereerste keertje.
Ik wou ook wel zo gelukkig zijn
en Jezus al ontvangen,
maar Moe zegt ik ben wat klein
en moet nog wat verlangen.
Wat heb je Jezus wel gevraagd,
of mag ik dat niet weten?
Maar Moe zegt dat jij en ik
Zijn liefste kind mag heten.

Vandaag de dag gaan je tenen toch spontaan krullen van zulke wanstaltige teksten...

De 1e communie was voor de katholieke jongens- en de katholieke meisjesschool. De Sint Jan in Waalwijk had een gigantisch plein, daar moesten we op een bepaalde dag oefenen; de jongens stonden rechts en de meisjes links, op grootte; zo ging je als paartje naar binnen, maar eenmaal binnen ging je weer uit elkaar en in het jongens- en meisjesvak zitten.

Tijdens de EHBO les behandelde de Huisdokter uitgebreid het, Hart met al zijn kamers en boezems. Op het einde zijn er nog vragen? Ja zeker dokter, in welke kamer of boezem bevindt de liefde? 'deze komt toch ook van het hart.' Het antwoord heb ik niet gehoord dat ogenblik werd met enorm gelach verstoord.

In het verhaal 'De Eerste H. Communie' van 21 mei 2013 is het ontbijtbord van een meisje afgebeeld geknield op een groene loper. Het vormt een spiegelbeeld, knielend aan de linkerzijde van het altaar. Op de achterzijde het beeldmerk van de Maestrichtse aardewerkfabriek.

Ha heel herkenbaar Steef, om als kind heel letterlijk te nemen wat er wordt gezegd. (Toen ik als 8-jarige iemand hoorde zeggen dat je op zoek moest gaan naar de here Jezus, zei ik: "Ooo, maar die ligt gewoon bij ons zolder, bij de kerststal). Dus ik begrijp jouw gedachtegang wel ;)

Bij de communie kwam Jezus in je hartje, leerde ik.
Ik heb me dikwijls afgevraagd hoe dat kon. Alle eten ging toch naar je maag of zat er een speciale aftakking naar mijn hart?