Reageer op dit verhaal

Heb je al een account? Log in met je gegevens.

Heb je nog geen account? Plaats zonder inloggen, of Registreer een account

Help spam voorkomen en los de volgende som op:
Geef mij een andere som.

Reacties (12)

Ton van Riet zei op 2 juni 2020 om 13:41
Zo'n persoonlijke noot is ook nooit weg. Mooi. Je moet ook bedenken dat het de tijd was van WOII en de jaren daarna. (Ik ben van 1937). Dat was eigenlijk al een "Grote Vasten" voor de meeste mensen, vergeleken met de voorspoed die ze gekend hadden daarvoor. Het is nu bijna niet meer voor te stellen.
Marilou Nillesen
Marilou Nillesen bhic zei op 2 juni 2020 om 09:57
Dat is het zeker, Ton, al is het alleen maar om aan te tonen hoe zaken kunnen veranderen. Overigens kan ik me prima vinden in de favoriete uitdrukking van je moeder ;)
Ton van Riet. zei op 1 juni 2020 om 17:43
Ja, Marilou daar werd je op school al veel mee "om de oren geslagen", zoals dat heet. Ik kan me niet herinneren dat er bij ons thuis iets aan gedaan werd. Het was zo-wie-zo al niets voor kinderen en onderhevig aan mijn moeders favoriete uitdrukking: "Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd" of woorden van gelijke strekking. Het is wel leuk om terug te kijken naar dat "nu vreemde wereldbeeld" van toen, opgroeiend in zo'n klein dorpje Beers.
Marilou Nillesen
Marilou Nillesen bhic zei op 1 juni 2020 om 16:49
Dat laatste wil ik graag geloven, Ton :)

Het zei me zelf heel weinig, deze versterving dus ik heb een snelle zoektocht online gedaan. En daar vond ik onder meer dit: https://www.kro-ncrv.nl/katholiek/encyclopedie/v/vasten (en dan een beetje naar beneden scrollen...)
Ton van Riet zei op 30 mei 2020 om 16:51
Je had een 4-daagse,
maar ook een 40-daagse.
Je zou het bijna vergeten,
dat je niet zo veel mocht eten.
En zeker niet in één keer.
Voor wat, of wie ook weer?
Het heette dan versterving,
Zodat er niet zoveel uit ging,
Als er normaal wel in ging.
Maar het scheelde in ontlasting!
Marilou Nillesen
Marilou Nillesen bhic zei op 20 maart 2019 om 19:55
;)
Ton van Riet, Gemert zei op 20 maart 2019 om 19:44
Marlou, ik moest zelf nog grinniken toen ik het schreef.
Marilou Nillesen
Marilou Nillesen bhic zei op 20 maart 2019 om 19:32
Bedankt Ton en Martie, voor jullie bijdragen. Kostelijk verwoord, Ton, hoe jij de vastentijd - en alles wat daarbij komt kijken - hebt beschreven. Het is misschien niet altijd je intentie maar ik heb het glimlachend gelezen. Dat er ook een heel donkere tijd aan die tijd zat, beschrijf jij op een intense manier, Martien. Aangrijpend en indrukwekkend. Beide veel dank!
Ton van Riet, Gemert. zei op 20 maart 2019 om 00:16
Inderdaad erg harteloos van de aanbidders van het "heilig hart".
Martie van Dooren zei op 19 maart 2019 om 21:25
Geboren in 1933 in een Boeren Peel Dorp
En heb al die taferelen meegemaakt .
De Kerk c,q, Pastoor preekte dat er veel kinderen moesten komen .
Stierf een pasgeboren kind en de tijd was te koert om het te dopen
werd het NIET op geweide grond begraven .
Dat moet op de ouders een geweldige verdrietige gebeurtenis zijn geweest
het kind verloren en de schande die ze jaren meegedragen hebben .
De mensen spraken er schande van , doch de angst zat er zo in dat ze niet rechtstreeks bij de Pastoor durfde te kagen .
Wel en zeiden in huiselijk kring .
Dat onschuldige kind is net als een hond in de grond gestopt .
Het is moeilijk voor mensen die zulke tijd niet hebben meegemaakt om zich in zulk situatie te verplaatsen .
De kerk preekte dat het geloof een ,, vrijheid ,, .
Doch discipline vierde hogtie .
M . v, Dooren
Ton van Riet, Gemert zei op 19 maart 2019 om 17:50
Vasten en andere plagerijen.
"Offers" en "offertjes brengen", om maar te zwijgen van "zelfkastijding", iets wat blijkbaar erg belangrijk was in het geloof, daar heb ik nooit iets van begrepen. Mooi voor mysantropen en masochisten, maar niet voor mij. Kortom, wat had je daaraan of wie had daar wat aan. Later begon ik te denken dat het misschien een psychologisch effect had, bedoeld om iedereen nog beter in het gareel te houden.
Bij ons thuis werd wel eens een halfhartige poging gedaan om vastentrommeltjes in te voeren. (Als je dat niet deed, viel dat op en dat kon je ook niet hebben, niet waar!). De hoeveelheid versnaperingen in die tijd niet erg overvloedig. Als je al iets kreeg, was dat op zondag en dan mocht je het meteen opmaken. Nu ben ik iemand die voornamelijk koddige meemaaksels opslaat in mijn geheugen. Een neefje uit Rotterdam was op bezoek tijdens de vastentijd. Wij vroegen hem of hij een vastentrommeltje had daar in Rotterdam. Hij antwoordde vrolijk: "Nee, want mam vreet toch alles op". Kijk dat maakt nog eens indruk! De vleesloze onthoudingsvrijdag ging bij ons nogal al eens ongemerkt voorbij. (Wij hadden ook geen kalender.) Mijn moeder had wel wat anders aan haar hoofd, zoals ze wel eens opmerkte. Zo kon het gebeuren, ik zat toen op de Mulo in Grave, dat we "tussen de middag" onze boterhammen zaten op te eten rond de kachel achter in het leslokaal. Plotseling begon er een jongetje met uitpuilende ogen en een uitgestoken wijsvinger te wijzen naar mijn boterham, al roepend OEH.... OEH....enz. Ik Keek verbaasd naar mijn boterham, denkend dat er een vies beest op zat of zoiets. Er zat spek op en het was vrijdag. Iedereen keek natuurlijk en ging vervolgens door met eten, ik ook . Ook de frater reageerde niet. Dat jongentje, hij woonde in hetzelfde dorp als ik, ging later met mij naar school in Nijmegen. Hij was er zo een die het leuk vond om iemand te betrappen op iets waarvan hij geleerd had dat het “zondig” was. Het feit dat wij in het weekend naar de bioscoop in Cuijk gingen was voor hem het toppunt van boosheid. . Dat gaf hem blijkbaar een alibi om te pesten. (Hij had blijkbaar de gewenste godsdienstige opvoeding genoten: ik niet.) Heel veel jaren later ontmoette ik hem toevallig in een nachtbar. Hij wist zich geen houding te geven. Blijkbaar had hij het gevoel dat ik hém betrapte.
Louis Bouwman zei op 3 oktober 2018 om 09:03
Vastentrommeltje. Sprekend voorbeeld van de scheve relatie tussen geloven en godsdienstpraktijk. Mijn ouders (1902 en 1908) drukten met hun deelname aan het "rijke Roomse leven' een stempel op het gezin. Hun visie op het leven als mogelijkheid èn als opdracht. "Wij doen gewoon rustig mee." In een ontspannen sfeer hebben zij -voor mij(1935) - een dimensie geopend: achter de praktijk en de regels.
"Probeer wat jou aantrekt in het leven jouw eigen vorm te geven. Als dat niet strijdt met liefde, eerlijkheid en God. Dan leef gerust: de rest is ballast, overdreven."