In de jaren 1950 , de 2e WO was inmiddels vijf jaar achter ons en het financiële leven in de gezinnen werd weer wat beter. De invloed van de r.k. gezagsdragers bleef onverminderd aanwezig en het aanzien als grote gezin werd er zeker beter op wanneer je een zoon en/of dochter in het klooster had. Ik was bijna de jongste in het gezin en werd als "vrijwilliger " aangewezen naar het Juvenaat Mariahof te Breda naar de Broeders Penitenten van Boekel te gaan. De studiebijdrage was honderd gulden per jaar. Als knaapje van 14 jaar maakte ik de reis naar Breda alleen. Drie jaren ongewild meer dan 300 dagen per jaar 24 uren per dag intern, en dat omwille van de ouders om bij de pastoor-deken en kapelaan een beter en hoger aanzien te verkrijgen. Aansluitend hierop één jaar Noviciaat en hier werd ik 18 jaar waarin ik een eigen beslissing kon nemen. Zou ik gebleven zijn dan zou ik in het verdere leven Br.Nicasius zijn. Een welkom thuis kon ik vergeten en nog dezelfde dag ben ik van huis vertrokken om niet meer terug te komen. Het zijn voor mij traumatische jaren geweest welke nu nog bij mijn 82 jaar sluimerend traumatisch aanwezig zijn.
Op veel later moment , jaren later , vond ik in een kerkarchief de toelating informatie van kapelaan van Leipsig uit onze parochie. om op het Juvenaat te worden toegelaten. CITAAT: Een goede knul uit een gezin wat bestaat uit vader, moeder en 9 kinderen. Na hem komen nóg 2 kinderen. Het gezin is Godsdienstig doch niet zo geweldig. Was getekend door:
P.van Leipsig, Kapelaan Venray.
Samenvattend:
Het heeft mijn leven een geweldige draai gegeven en nóg voel ik het gemis van mijn jeugdjaren en de warmte van het ouderlijke nest.
Heel vroeg uit het warme nest gegooid en heel vroeg moeten leren vliegen !

Onthutsend om je verhaal te lezen, Nicasius. Om voor te stellen hoe een jongen op die leeftijd ongewild in die wereld belandt, met alle gevolgen van dien. Wat ongelooflijk krachtig om dan je leven weer in eigen hand te nemen, terwijl je weet wat de gevolgen zijn. En wat sterk ook dat je je verhaal hier vertelt. Veel dank daarvoor.

Je laatste zin geeft de tragische gebeurtenissen in prachtige bewoordingen weer. Indrukwekkend.

Dank voor uw bijdrage! Ik hoop dat u desondanks prachtige vluchten heeft kunnen maken. Het is natuurlijk een stuk gemakkelijker vliegen als men in een veilige, stabiele omgeving vol aanmoediging is opgegroeid. Het enige dat wij kunnen doen is proberen niet dezelfde fouten te maken als de generaties die ons voorgingen, en ons te realiseren dat we allen ten minste gedeeltelijk het produkt van onze opvoeding en omstandigheden zijn.

Dat willen we graag onderschrijven, Mark. Hopelijk leveren alle verhalen en herinneringen die via onze website gedeeld worden, daar wat kleine bouwstenen voor aan.