Wat zal dat een geweldig goed gevoel zijn als je na zoveel jaren nog de hartelijkheid ondervindt van mensen die je werk waarderen! Daar kan toch niks tegenop.

Beste Rinie.
Als ik jou verhaal lees over je speld, is er denk ik een groot verschil in die borging van jou en mijn (speld)

Mijn borging was gemaakt van een laselektroden van2,5 mm Ik had hem gebogen in een driehoek en in een van de hoeken kruisten de uiteinden 8 mm over elkaar!
Om de borging te monteren had ik een strip van 25 – 4 – 300 mm lang met aan het uit einden er een plaatje er op gelast zodat de borging met de uiteinden naar boven er tussen geklemd zat.
Een van de uiteinden van de borging stak ik in het gat van de as, draaide een beetje en floep hij was gemonteerd en kon er niet meer uit!
Om de borging er weer uit te krijgen had ik gemaakt van 6 mm rond 300 lang aan de een kant een krukje gelast en aan de andere kant plat gesmeed en er een haakje van gemaakt met een stukje plaat er opgelast, zodat de haak gesloten was en de borging er niet uit kon springen bij het demonteren anders moest ik de borging onder uit de pers vissen en een on gekoelde pers was zo warm dat je, je hand er aan branden. Vandaar ook die lengte van 300 mm.
Om de as van 30 rond dan te demonteren had ik een speciaal hamertje gemaakt van rond 16, aan de ene kant wat langer zodat ik de as die 180 lang was ver genoeg terug kon krijgen!
Om de as dan weer op te kunnen vangen, had ik een plaatje van 60 bij 300 mm aan een uit einden zodanig gebogen dat er de as er in pasten en hem ook op kon vangen. (hij was heet)
Dit plaatje gebruikte ik ook bij de montage, met het hamertje om de zaak weer op zijn plaats te krijgen
Om mijn handen te beschermen in geval dat, had mijn vrouw van een stuk astbestdeken handschoenen gemaakt en om geen tijd te verliezen had ik van thuis een warmhoud plaatje meegebracht zodat ik altijd een nieuw segment op bedrijfstemperatuur in voorraad had, onder gestopt en verstopt onder een asbestdeken. Het idee mochten ze nog niet weten!!!!
Een Collega Nol van Teeffelen die mij bezig zag zei: sloof je eigen toch niet uit, straks gaan de bazen met de eer strijken, je ziet het hier toch zelf, ze komen met de trein uit Frankrijk en naar een jaar rijden ze een D S. Citroën.
Voor mijn eigen eer ben ik blij dat ik het toch gedaan heb, niet voor die F 25, hier had ik echt wel meer van verwacht!!!
Maar door die laatste regel op mijn ontslag bewijs geschreven door eigenlijk niet mijn grote baas maar DHR. Ramon (hij was mijn chef in de fabriek) was ik na tweedagen alweer aan genomen als chef monteur op een jachtwerf voor de inbouw van de motoren, stuurinstallatie, verwarming, sanitair en het RVS gedeelte. Dit laatste (RVS) heb ik tot mijn pensioen gedaan voor vele grote werven die jachten bouwden van wel € 100 000 per strekkende meter en met veel plezier!!! Afgelopen winter had de Werf mij nog uitgenodigd op een bij een komst van jacht eigenaren waar ik na al die jaren dat ik met pensioen ben nog hartelijk werd ontvangen en vele van hun nog een hand heb kunnen geven!

Gerard Veltman

Gerard, in je verhaal las ik over de 'eigengemaakte constructiespeld'
ik dacht meteen aan de 'Populaire haarspeld splitpen. '
Die kende ik pas later anders was ook het voor mij een Philips idee geweest.
De machinist boven in de torenkraan ergerde zich telkens wanneer beneden een andere grijper bevestigd werd. De uiteinden werden telkens om de as gebogen. Voor de leek niet te volgen maar vond de juiste benaming.
Later vroeger dames in de werkplaats naar een Splitpen na lang zoeken vond ik er een, maar niet die zij bedoelde, om enkele A4 tjes tijdelijk te koppelen.

Bedankt voor je reactie Anny, het is zeker een mooi verhaal met hopelijk voor Gerard een even zo mooie afloop.

Dergelijke verhoudingen op de werkvloer zijn jammer genoeg nog niet overal verdwenen. Mooie woorden in het getuigschrift, papier is immers geduldig. Je kunt er zo veel neer pennen en ook nog laten ondertekenen door iemand anders. Maar als de Michelindeur écht open was blijven staan, dan zou het een mooier gebaar zijn geweest als ze die "baas" (een échte dus) eens op kantoor hadden geroepen om hem te vragen waarom hier zo'n vakman weg ging. Nee dus, ieder zijn koninkrijkje waar de eigen haan het hardst moet blijven kraaien. Dat het van alle tijden is maakt dit verslag weer eens duidelijk. Maar het is een "mooi" verhaal, dat wel.

Wat een verhaal Gerard! Blijkbaar werd toen personeel met eigen ideeën niet zo waardevol gevonden als dat we dat tegenwoordig vinden. Waar ben je na Michelin terecht gekomen ?