Reacties (20)

Marilou Nillesen bhic zei op 26 oktober 2020 om 10:30

Hallo Saskia, bedankt voor je reactie. Wat je zegt over opbaren omringd door veel bloemen, dat klopt hoor: in vrijwel de meeste gevallen.

Maar er zijn uitzonderingen. Als je je verdiept in postmortale fotografie (wat wij voor dit onderwerp wel hebben gedaan hoor), dan kom je allerlei voorbeelden tegen. Postmortem-composities kom je aanvankelijk tegen in de vorm van close-ups van een kind met gesloten ogen, alsof ze in een diepe slaap zijn verzonken. Soms poseren ouders met het kind, of werd het tussen het gezin gepositioneerd met de ogen dicht. Overleden volwassenen worden soms in bed gefotografeerd, maar er zijn ook voorbeelden van doden in een stoel.

Het hoogtepunt van de postmortale fotografie ligt rond het eind van de 19de eeuw. In de loop van de 20e eeuw, met de opkomst van de betaalbare camera voor iedereen, verdwijnt dit fenomeen bijna in zijn geheel (met ja: ook hier weer uitzonderingen erop).

Als je meer over dit onderwerp wil lezen, dan vind je hier een interessante uiteenzetting: https://www.anjakrabben.nl/portfolio/over-fotografie/post-mortem-boek

Saskia zei op 25 oktober 2020 om 00:55

Mensen, informeer jullie beter over zulke zaken. Standaards waren NOOIT voor de doden, aleen om de levenden stiller te helpen staan om geen wazig beeld te krijgen door een bewegend hoofd.
De foto zit in een archief maar het verhaal is weinig waarschijnlijk. Een standaard of ijzerdraad kan onmogelijk het logge gewicht van een overleden persoon op zijn plaats houden. Zulke sensationele berichten vinden gretig aftrek. Ik twijfel ontzettend aan de getuigenis van de pastoor. Mensen werden opgebaard met heel veel bloemen (en al zeker volwassen mensen). Een onverleden persoon kan NIET op een stoel zitten met behulp van wat ijzerdraad.
Ik kom hier terecht omdat dit bericht ook als een vuurtje rondgaat op fb.
Informeer jullie beter mensen, please.

Lisette Kuijper bhic zei op 28 november 2018 om 15:14

...en wij ook! Heel hartelijk dank voor je interessante bijdrage, Peter!

Marina Dubach zei op 27 november 2018 om 18:56

Dank je wel voor je informatie, ik ben al heel wat wijzer geworden over de post mortem foto's.

Peter Eyckerman zei op 26 november 2018 om 10:32

Dit is wel degelijk een heel uitzonderlijke post mortem foto, heel bijzonder om een rechtzittende en levend-lijkende overledene te zien. Eén van de weinige foto's die bewijst dat dit wel degelijk gedaan werd bij familiefoto's en niet alleen bij forensische foto's voor identificatiedoeleinden. Er circuleren op internet heel wat lijstjes met zogenaamde post mortemfoto's van zittende en rechtstaande "overledenen", die dat helemaal niet zijn. Een van de redenen is wellicht dat er in de USA heel veel geld betaald wordt voor dergelijke foto's. Zie bvb hier (https://www.skepticink.com/incredulous/2016/06/19/myth-victorian-post-mortem-photography/ ) om enkele mythes daaromtrent te ontkrachten (zoals de hoofdsteun, een standaard attribuut bij de 19de eeuwse fotograaf om stil te blijven staan tijdens te foto, maar bijlange niet voldoende om een dood lichaam mee overeind te houden)

Lisette Kuijper bhic zei op 15 november 2018 om 15:50

Ah, dáár komen die serieuze gezichtsuitdrukkingen dus vandaan! Bedankt inderdaad voor deze duidelijke uitleg, Marieanne!

Rini de Groot zei op 14 november 2018 om 21:09

Marieanne, bedankt voor een duidelijke verklaring ivm. de gezicht uitdrukking.
Ik dacht men vroeger heel serieus was en niet gelachen werd en haalde het voorbeeld aan bij het bezoek aan Roemenië enTsjecho-Slowakije onder het strenge bewind van Ceaușescu.

Marieanne zei op 14 november 2018 om 08:29

Dat mensen toen altijd serieus keken op foto’s komt, omdat de belichtingstijden heel lang waren. Een echte lach kun je eigenlijk alleen in een flits vangen, en voor verdriet geldt denk ik hetzelfde.

Lisette Kuijper bhic zei op 13 november 2018 om 12:00

Wat bijzonder en wat een verdrietig verhaal, Marina! Ik kan me voorstellen dat je vaak naar die foto hebt gekeken. Opmerkelijk inderdaad dat er bij zo'n trieste gebeurtenis geen emoties op te zien zijn, maar wellicht was dat vroeger ook niet gebruikelijk. Je ziet bijvoorbeeld ook zelden lachende mensen op foto's van eind 19e en begin 20e eeuw.

Marina Dubach zei op 8 november 2018 om 18:25

In mijn familie is er één post mortum foto, een zusje van mijn oma overleed op een leeftijd van enkele maanden. Er werd een "bedje" gemaakt op tafel, het kindje werd daar ingelegd alsof het sliep, mijn overgrootouders, mijn oma en haar zusjes stonden daar omheen. Als kind vergaapte ik mij vaak aan die foto, ik vond het niet akelig, maar wel vreemd dat er geen emoties te zien zijn. De foto is bij familie terecht gekomen, helaas weet ik niet waar.

Lisette Kuijper bhic zei op 8 november 2018 om 13:16

Bedankt voor deze interessante achtergrondinformatie, Marina! Ik kan me goed voorstellen dat mensen graag toch een aandenken wilden hebben aan hun geliefden, zeker omdat fotografie vroeger erg duur was. Zijn er bij jou in de familie misschien ook zulke post mortum foto's bekend?

Marina Dubach zei op 7 november 2018 om 19:34

Een late reactie hierop. Vroeger was fotografie erg duur en een post mortum foto was vaak het enigste aandenken aan je geliefde. Deze foto's werden ook vaak naar familie gestuurd die niet bij de uitvaart kon zijn. Sommige fotografen hadden een standaard waar de overledene staand werd gefotografeerd, alles om een zo mooi mogelijke foto te krijgen.

Lisette Kuijper bhic zei op 1 november 2018 om 11:33

Wat bijzonder dat jouw opa ook dit soort foto's heeft gemaakt! Hopelijk is er iemand die je hiermee verder kan helpen. Wellicht kun je navraag doen bij de Heemkundekring Onsenoort: http://www.hkkonsenoort.nl/

Veel succes ermee en mochten er foto's boven water komen, dan zijn wij natuurlijk ook erg geïnteresseerd!

legsboelen zei op 31 oktober 2018 om 13:55

Post mortum fotografie.....mijn Opa Leo Sikkers heeft er ook gemaakt in, voornamelijk, Drunen en omgeving....wie kan me er aan helpen? voor een onderzoek...de foto krijgt u terug.

Marilou Nillesen bhic zei op 7 oktober 2018 om 11:11

Dank voor deze aanvulling, Fabienne

Fabienne zei op 6 oktober 2018 om 21:38

In vele memento mori’s zitten mensen op een stoel of staan ze zelfs recht. Vaak zelfs met opgeschilderde ogen om er levend uit te zien, dus is deze foto niet zo uniek zelfs niet op het vlak van poseren als levende.

Marilou Nillesen bhic zei op 6 oktober 2018 om 21:23

Ik kan niet anders dan met jullie alle drie in te stemmen. Ja inderdaad, in de 19de eeuw werden vaker foto's gemaakt van overleden personen. Soms werd er geposeerd met een overleden kindje in de armen, maar doorgaans werden de overledenen opgebaard gefotografeerd.

Het bijzondere aan deze foto is - zoals Marieanne al aangeeft - dat de overleden mevrouw in een bepaalde positie wordt geplaatst, om zo te suggereren dat ze nog leeft. Dat geeft de foto ook zo'n macabere uitstraling.

Marieanne zei op 5 oktober 2018 om 15:00

Maar hier wordt gesuggereerd dat de dode nog leeft... dat is toch heel anders

Fabienne zei op 5 oktober 2018 om 13:04

Memento Mori, zo zijn er heel veel foto's.

Fred zei op 5 oktober 2018 om 11:31

Het was gebruikelijk om foto's te nemen met overleden familieleden.
Heel vaak as dat met jonge overleden kinderen.