Dag Margriet,
Dank je, wel voor die info! Daar moet ik ook maar eens achteraan.
Voor Piet:
Ik heb ook zo'n claim lopen die in september behandeld gaat worden.
Ik ben net 61 geworden, ik heb in het Maria Goretti in Tilburg gezeten met mijn broers, waarvan een mijn tweelingbroer is (ik ben de helft van een tweeling). Van alle jongens in dat kindertehuis zijn ongeveer de helft misbruikt door oudere jongens. De meesten willen er niet meer over praten, maar er schijnt een overzicht te zijn, een rapport dat ook aan de toenmalige directrice, moeder overste zuster Francisco en haar voorganger zuster Ferdinand te zijn overgedragen. Opgesteld door een toenmalige secretariaat medewerkster (zij was toen 18 en wist in die tijd nog niets van de misstanden). Nonnen en groepsleiding wisten dat wel, maar er diende over gezwegen te worden. Het moest met de mantel der liefde bedekt worden, het mocht in geen geval buiten de deuren komen.
Ik zat met mijn tweelingbroer Jack in de groep Klimop (jongens van 4-12 jaar. Jongens en meisjes groeiden gescheiden. Ik ging naar de katholieke jongens school Pius X in de Theresiastraat. De groter jongens zaten ondermeer in de groep Hertenkamp, jongens van 12-16 jaar. Daarna werd je doorgestuurd naar Huize Nazareth, waar de jongens massaal door de Fraters van Tilburg seksueel misbruikt zijn. Ik was niet opgewassen tegen een van de grote jongens van Hertenkamp, die helaas ook bij mij op de jongensschool zat. (ik zal zijn naam niet noemen, want hij heeft een oudere broer daar gehad die dit soort dingen nooit gedaan heeft en een zeer gerespecteerd man binnen onze reünie groep is). Mijn tweelingbroer was assertief en heeft ooit een harde 'shop tegen het scheenbeen van zijn belager gegeven. Mijn tweelingbroer kon mijn belager niet hebben, maar daarna pakte hij altijd mij, hij dacht: Als ik Leo pak, dan weet ik exact hou Jack eruit zien, want niemand kon ons uit elkaar houden.
Het seksueel misbruik was dus niet zo mar één keertje, het was er dag in dag uit, week in week uit, jaren lang. Vooral de constante dreigementen, mishandeling (klappen in je gezicht en aan je garen trekken als je het niet goed genoeg deed), en vernedering (zolas in de Stormstraat, op weg naar school, je broek op staat omlaag moeten doen van je belager, in het zicht van alle huizen. Als jong jochie kan je daar niet mee overweg. Het gebeurde daar ook met leeftijd genootjes onder elkaar, meestal op vrijwillige basis, we wisten niet beter, het hoorde er bij en iedereen deed dat daar. Zo'n katholiek kindertehuis had zijn eigen "normaal" .
Als je in 2019 gezegd had dat we een jaar later elkaar geen hand meer zouden geven, anderhalve meter afstand zouden houden, constant gezichtsmaskers op zouden hebben, niet meer opa en oma zouden opzoeken, zelfs niet op hun sterfbed, dat we winkelwagentjes met alcohol zouden ontsmetten, dan had ook miemand dat geloofd. Maar we hebben allemaal gedaan. Een nieuw "normaal" is zo gekweekt.
Als je ouder wordt, dan zal hebben deze ervaringen grote invloed op je seksualiteit, je relatie met je eerste vriendin, waarbij er erg veel kortsluiting ontstaat tussen de liefde die je voor haar voelt en je seksueel verleden met het eigen geslacht. Je kom er niet meer goed uit wie je eigenlijk bent... Gelukkig val ik niet op jonge leeftijden, waar ik heel blij mee ben, maar gedurende mijn pubertijd op weg naar volwassenheid bleven jongens en mannen op mij afkomen. Ik was misschien met mijn hogere stem en uiterlijk ook niet heel mannelijk toen ik jong was. Door mijn ervaring in het kindertehuis was ik erg gemakkelijk door jongens te versieren. Meisjes vond ik heel knap, erg mooi, maar ik wist niet hoe ik contact met ze kon maken. Dat waren voor mij net aliens van de planeet Venus.
Ik heb honderden foto's van vroeger van het kindertehuis en heb deze in een heel groot Word document gestopt waarbij ik alle gebeurtenissen heb opgeschreven, net met de juiste foto's erbij geïllustreerd. De foto's zijn door de toenmalige groepsleiding gemaakt en uiteraard zitten daar geen foto's bij die het misbruik zelf laten zien. Maar een bekkenfysiotherapeute zei tegen mij: "Leo, ik heb alle foto's bekeken en ik word er gewoon eng van! Sommige foto's vertellen hun eigen verhaal!". Maar er zijn ook de leuke dingen gebeurd, zoals onze vakanties in het Uilenbos (waar trouwens dat misbruik ook veelvuldig plaats vond). Maar ook de leuke en grappige dingen heb ik opgeschreven, om op die manier een heel scherp perspectief te tonen hoe het leven van mij als jong knaapje er in zo'n kindertehuis uit zag.
Het document beschrijft ook de thuis situatie voordat we het kindertehuis in kwamen, en waarom we daar gekomen zijn door ondermeer de kinderbescherming. Mijn tweelingbroer en ik hebben daar van ons tweede tot ons tiende jaar gezeten, we waren daar zeer bekend omdat we "bij het interieur" van het kindertehuis behoorden. Maar daar waren wel meer jongens en meisje waarbij dat ook niet anders was.
De groepsleiding zorgde echt heel erg goed voor de jongens, die hebben nooit jongens misbruikt, maar over seksueel misbruik mocht niet gesproken worden.
Eerst heeft mijn oudste broer Jos (getrouwd en twee dochters) zijn mond open gedaan bij mijn ouders over zijn seksueel misbruik. Hij had alles opgeschreven in een brief aan mijn vader. Die geloofde er absoluut niets van en liet de brief aan mij lezen. In die brief herkende ik exact de plaatsen van het kindertehuis waar Jos misbruikt was.
Ik heb mijn ouders verteld dat ik wel geloofde dat het waar was, en dat ik voor hun ook nog wel een verhaal had, mijn verhaal. Het was een heel lang gedetailleerd verhaal, ook erg emotioneel voor mij en mijn ouders om dat zomaar te vertellen. Ik heb ze uitgelegd dat ze het recht hadden om te weten wat er met mij in die jaren gebeurd was. Mijn stiefmoeder reageerde met: "Weet je Leo dat ik altijd al gedacht had dat er zoiets met je gebeurd was...". Dat klinkt eerst als een erkenning maar dan denk ik: "WTF! Hoe kan het zijn dat je als volwassen vrouw niet met een tienjarig jochie om de tafel gaat zitten voor een gesprek onder vier ogen! Alleen al om eventueel aangifte te doen van (toen nog recent) misbruik en uit te zoeken of er professionele hulpverlening nodig is. Ook vroeg ze: "Waarom heb je hier vroeger nooit over gesproken?". Ik vertelde haar dat ik als 10 jarige dacht dat het probleem opgelost was toen ik eenmaal voorgoed bij min vader thuis in Dordrecht kwam wonen. De gezinsintegratie ging bepaald niet van een leien dakje, dus het misbruik probleem werd compleet vervangen door de problematiek rondom de gezinsintegratie waarbij er meer dan eens sociaal werksters bij ons thuis over de vloer kwamen. En dan was het in die tijd zo dat mijn ouders op zondag met familiebezoek, ooms tantes en neefjes contant over ons zaten te kletsen, over onze school resultaten en kattenkwaad dat we hadden uitgehaald. Dus dan keek je nog wel uit om over "reeds opgeloste problemen" te praten. Dat de problemen kennelijk niet opgelost waren maar ingrijpende invloed hebben over je kijk op jezelf, je eigenwaarde, op de wereld en geworstel met je seksuele identiteit (biseks door dat kindertehuis?). Mannen die in een kindertehuis hetzelfde hebben meegemaakt weten precies waar ik het over heb. Je vind jezelf nooit meer terug, je zal nooit weten hoe je zou zijn als je er niet had gezeten (getrouwd, vrouw en kinderen?).