Tiny, nog steeds geniet ik van je uitgebreide reactie wanneer ik over de tijd waarin we leefde vertel. En daarbij die iemand attent maak op de Storingmelding in de zestiger jaren.

Dat klinkt heel pittig, het draaien van zo'n nachtdienst. Ik kan me ook goed voorstellen dat de ochtendmis van 9.00 uur je dan zwaar valt. Aan de andere kant lijkt het me ook niet prettig om altijd maar die semafoon met je mee te nemen, omdat je oproepbaar moet zijn.
Aan de hand van jouw verhaal Rini, vroeg ik me trouwens af of het ook echt status gaf om een semafoon mee te dragen, of dat het alleen zo voelde..?

Voor een afbeelding van de Semafoon zocht ik tevergeefs bij:
Het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum en het Philips Museum in Eindhoven. M'n zoektocht werd beloond in het minder bekend maar zeer uitgebreide Museum van, Stichting tot behoud Philips Historische Producten Looyenbeemd 24 Eindhoven.
Een afbeelding stuur ik op naar BHIC.

Met een ploeg van ongeveer 6 mannen, draaide we om de 6 weken een nachtdienst, geheel alleen.
Er was ook een storingsdienst regeling, buiten de uren en in het weekend. Wij kwamen niet in het aanmerking van zo,n kastje. Ik was een beetje jaloers op de elektriciens, alleen al om dan je ook een beetje verheven te voelen.
Vele hadden graag een nachtdienst waarin een vrije dag viel, zoals Hemelvaartsdag, ik echter niet want je was na enkele dagen aan het andere ritme gewend, na de vrije dag was het weer omschakelen.
Dit gebeurde in 1961, s,morgens na het douche bij Philips was ik om 8 uur thuis van het werk en nuchter voor de Zondags plicht. Ik nam de H. Mis van 9.00 bij de Kruisheren, tijdens de predicatie viel ik in slaap, de buurman wekte me op het einde van de dienst. Terwijl iedereen zondag vierde, dook ik in het bed.

Bedankt Tiny voor je leuke verhaal en wat zul jij je inderdaad belangrijk gevonden hebben; jij en de dokter als enigen een semafoon. Dat kun je je nu niet meer voorstellen; nu is iedereen altijd en overal bereikbaar.
Nogmaals bedankt en met vriendelijke groeten,

Zelf heb ik ook nog jaren lang met de semafoon gesjouwd. Begin jaren 70 was ik onderhoudsmonteur bij Phillips en draaide ook in de storingsdienst mee.
Het ding was loodzwaar, omdat er een hele serie 1,5 volt's battereien in zaten. Als hij in de auto mee moest, dan moest je goed opletten en niet te hard remmen omdat je anders de kans liep dat hij omkieperde en de meter lange antenne afbrak. Op de slaapkamer had ik een rek staan welke op het stroomnet was aangesloten. Dan gebruikte hij geen batterijen. Hier schoof je, als je naar bed ging, de semafoon in en onder in het rek zat een grote bel die afging als er een oproep kwam. Dat ding maakte zoveel kabaal, dat de buurman er wakker van werd. Het leukste vond ik dat wanneer ik zondags naar de kerk ging, iedereen naar me keek. Er waren in mijn woonplaats Mill maar twee personen die zo'n ding hadden en dat was dokter Gunneweg en ik. Kun je je voorstellen wat voor een gewichtig persoon ik me voelde.